Emigratie naar een ander land kan moeilijk zijn en de culturele verschillen zijn vaak lastig. Zo ook voor Leila en haar familie die vanuit Iran naar Amerika zijn verhuisd. Leila heeft het er maar moeilijk mee en heeft het gevoel nergens bij te passen. Te Amerikaans voor Iran, met haar liefde voor westerse popcultuur, en te Iranees voor Amerika, waar ze nog vaak wordt uitgescholden voor terrorist. Leila doet haar best om haar leven op rolletjes te houden. Haar werkleven als filmmaker, haar liefdesleven als queer persoon (waar haar moeder flink op tegen is) en een beginnende zwangerschap.
Verhalen over immigratie zijn er genoeg, maar de extra laag dat Leila lesbienne is voegt veel toe en wordt niet vaak belicht. Dit brengt de nodige moeilijkheden met zich mee. Met name de relatie tussen Leila en haar moeder Shireen heeft hieronder te leiden. Hiermee wordt het grootste thema ook geïntroduceerd: de intergenerationele trauma en de relatie tussen moeder en dochter.
Het verhaal is semi-autobiografisch en het is hierdoor duidelijk dat Maryam Keshavarz maar al te goed weet hoe de frustratie, pijn, en het verdriet voelen, die bij een dergelijke situatie aanwezig zijn. Ze weet dit in enkele pijnlijke scènes goed in beeld te brengen, waarbij Shireen en Leila lijnrecht tegenover elkaar staan. Toch is er ook begrip van de moeder en neemt de film lang de tijd om haar leven en reis in beeld te brengen.
Hoe Shireen zelf is opgegroeid, en ooit helemaal niet zo anders was dan Leila, brengt een goede portie menselijkheid met zich mee. Deze verhaallijn had een eigen film kunnen zijn, maar nu gaat daar te weinig aandacht naartoe. Evenals de verhaallijn van de liefde tussen Leila en haar vriendin Elena, die op de klippen loopt door het onbegrip bij de moeder, maar toch ook stiekem door Leila zelf. Zo zijn er nog een paar verhaallijnen op te noemen, die teveel met elkaar om tijd moeten concurreren om echt goed uit de verf te komen.
Wat het geheel niet makkelijker maakt, is dat naast de hoeveelheden aan verhaallijnen er ook enorm veel tijdsprongen zijn. Zo springt de film van de jaren zestig in Iran, naar de jaren tweeduizend in Amerika, naar de jaren tachtig en negentig. Deze sprongen blijven gedurende de gehele film, waardoor het soms puzzelen is en de film rommelig maakt.
Ook de zwangerschap van Leila blijft onderbelicht, wat toch een verhaallijn is die interessant kan uitpakken. Zij als lesbienne die een one-night stand heeft met een man en direct zwanger raakt, is best heftig, maar zo komt het totaal niet over in de film. Daarnaast is het ook raar dat de film over familiebanden gaat, maar dat de negen broers van Leila totaal geen rol hebben en inwisselbaar zijn.
De culturele verschillen tussen het leven in Iran en het leven in Amerika worden in het begin goed uiteengezet, met voor beiden levens zowel voordelen als nadelen. Waar het redelijk neutraal begint, wordt het beeld van Iran gedurende de film echter steeds negatiever. Het wordt niet respectloos, maar de regisseur heeft een duidelijke mening.
Het kleurgebruik van de film spat van het scherm en is vrolijk en intens op een goede manier. De verschillende tijden zijn goed uitgebeeld in het set design. Het intergenerationele trauma in het gezin is goed uitgewerkt, maar het mist op momenten toch tact en daarnaast wordt er veel te veel inhoud in een te korte tijd gepropt. Het is zonde, want het hart zit op de goede plek in deze film, maar de rommeligheid maken van The Persian Version niet de beste versie van het queer-immigratieverhaal.
The Persian Version is te zien bij Netflix.
