in Recensies
Update:
Ergens achteraf in België staan twee tieners er alleen voor. De alcoholische moeder van Purdey en Makenzy is er namelijk vaker niet dan wel. Tijdens de zomer schipperen broer en zus daarom tussen het al vroeg nemen van hun verantwoordelijkheid voor het huishouden en gebruikelijkere tienerzaken. Terwijl Makenzy zich bezighoudt met rondhangen en het stelen van fietsen, hoopt de bijna achttienjarige Purdey op een baantje in de stad zodat ze een woning voor haarzelf en haar broer kan betalen. Want ondanks hun verschillen moeten ze het samen zien te rooien.
Als sociaal geëngageerd drama heeft Il Pleut dans la Maison een welbekend uitgangspunt, maar filmmaker Paloma Sermon-Daï slaagt erin haar eigen stempel daarop te drukken. Haar eerste fictiefilm komt oprecht over, vooral dankzij de casting. Net als in een eerdere kortfilm spelen haar familieleden Purdey en Makenzy Lombet zichzelf. De twee komen naturel over in hun doen en laten. Ze vitten regelmatig op elkaar, maar zelfs tijdens hun irritaties helpen ze elkaar wanneer nodig. Beiden ogen zowel jong als doorleefd. Van hun gezichten straalt de afwezigheid van de moeder af.
Met het schooljaar voorbij vormt de zomer een parallel met hun levens, aangezien de vakantiedagen elkaar opvolgen met dezelfde uitzichtloosheid als hun thuissituatie. Het landschap, gevat in fletse kleuren door cinematograaf Frédéric Noirhomme, broeit zoals hun rauwe interacties. De precieze beelden volgen in een strak ritme van weids naar dichtbij opgenomen, waarbij broer en zus de ruimte krijgen om in hun spel vorm te geven wat familie nu eigenlijk betekent.
De film beweegt als een documentaire met hen mee tijdens de dagelijkse beslommeringen. Daardoor werkt Sermon-Daï, ondanks de subtiliteit en precisie van de beelden, niet toe naar een raak inzicht. Purdey's jacht op werk en een betaalbare woning voelt als een kleinigheidje, net als Makenzy's bezigheden als een kruimeldief. Bij die laatste komen de frustraties scherp tot uitbarsting, wanneer hij een rijkeluiskindje te grazen neemt na het delen van een joint. Het imponeert hoe hij vol onweer terug naar huis banjert.
Wanneer broer en zus samen zijn, grijpen hun uitdagingen aan door de natuurlijke chemie van de vertolkers. Hoewel het drama weinig gevolgen kent, dringt de film door, zeker wanneer een laatste scène abrupt plaatsmaakt voor de aftiteling. Il Pleut dans la Maison brengt beknopt een bijzondere familiesituatie in beeld met een gevoel voor eigenheid.
