Wie houdt niet van actrice Beppie Melissen? Haar enorme chemie met de altijd ontwapenende Sabri Saad El Hamus zorgt ervoor dat Rocco & Sjuul een enorme troef in handen heeft als romantische komedie op leeftijd. De film won niet voor niets de publieksprijs op het Film by the Sea in Vlissingen dit jaar. Maar als we de sterke punten voor lief nemen, valt ook niet te negeren dat wel een heel stevige Omroep Max-agenda wordt opgedrongen.
Melissen speelt oppasoma Sjuul. Als zij op de glibberige zwembadvloer haar arm breekt, loopt ze in het ziekenhuis een oude vlam tegen het lijf. Letterlijk. Rocco is een Egyptische arbeidsmigrant, die zich vroeger, toen ze nog geregeld samen gingen dansen, liever voordeed als Italiaan. Ze hadden een oogje op elkaar, maar spraken het nooit tegen elkaar uit. Beiden trouwden met anderen en kregen kinderen. De decennia verstreken en ze dachten nauwelijks meer aan elkaar. Totdat ineens haar jas onder zijn koffievlekken zit.
Rocco & Sjuul is een vooral oneindig prima romkom, die de formule van het genre haarfijn volgt. Een gênante ontmoeting - vooruit, weerzien - leidt tot moeizaam contact, passie borrelt op, ze raken weer gescheiden door een nieuwe uitdaging en uiteindelijk ondervinden de twee dat ze niet zonder elkaar kunnen. Het hoe en wat is lekker eigenzinnig, maar de structuur is er en geeft lekker de ruimte aan de twee acteurs die moeten schitteren. En dat doen ze dan ook.
En toch, als je de woorden Omroep Max niet al in de optiteling had gelezen, had je met gemak kunnen raden dat dit hun productie is. Behalve de leuke draai aan het genre dat de twee geliefden deze keer wat meer door het leven gerijpt zijn, gaat het verhaal ook wel heel erg prat op hoezeer seks tussen bejaarden taboe is. En het is een goed punt, fysieke liefde tussen ouderen is iets moois wat niet doodgezwegen moet worden. Maar waar het plot in bejaardendiscriminatie ontaardt, voel je dat de film een stevige 'wij tegen zij'-smaak krijgt. Lekker op zijn Jan Slagters.
Wanneer de kinderen van Sjuul - en vooral de door Anniek Pheifer gespeelde Marja - hun moeder proberen te ontmoedigen om een nieuwe relatie aan te gaan, gaat alle ruimte voor nuance compleet overboord. Marja walgt. De vertelkeuze gunt nergens ook maar een kleine mogelijkheid tot groei. En ja, dit is een reactie die jonge mensen te makkelijk geven in het echte leven. Maar het is op de platst mogelijke manier vormgegeven, waardoor ineens begint op te vallen dat de film vanaf het begin al niet heel erg driedimensionaal was.
De twee lompe dochters hebben het te druk, zijn egoïstisch en geobsedeerd door hun eigen falen. Een typische schets van millenials. En Sjuul is de engel die ze onbaatzuchtig uit de brand helpt. Dus als ze dan eens een plekje voor zichzelf begint te claimen, is het des te wreder dat haar kinderen daar nul komma nul begrip voor hebben. Ze eisen empathie van Sjuul, zonder het terug te geven. En ondertussen behandelen de filmmakers deze dochterpersonages precies op diezelfde manier.
Dan is er nog de rare kwestie dat een film waarin een Egyptische Nederlander een titelrol speelt eigenlijk best een beetje racistisch blijkt. Rocco is een eigenwijze ondernemer, die met hard werk zijn brood heeft verdiend. Een beetje een droombeeld van hoe assimilatie hoort te gaan volgens conservatieve Nederlanders, maar dat is nog tot daaraan toe. Als een gesprek van Sjuul met één van de kritische omstanders naar Rocco's achtergrond beweegt, brengt zij in: "Ja, maar hij is in elk geval geen..." Waarna het woord 'Marokkaan' nog nét wordt onderbroken, maar die voel je wel. Au.
Toegegeven, de naam Jan Slagter staat nergens op de aftiteling, maar zijn micromanagende hand is wel voelbaar, direct of indirect. De vraag is uiteindelijk: is deze film überhaupt interessant voor iedereen die niet tot de doelgroep van Omroep Max behoort? Rocco & Sjuul doet, mogelijk onbewust, genoeg om niet-babyboomers uit te sluiten. Maar laten we wel wezen, dankzij de vergrijzing en de aanwezigheid van Melissen en El Hamus is deze film ook lekker recensiebestendig.
