Clint Eastwood heeft ondertussen zo veel films geregisseerd dat hij meer bekend is als auteur dan acteur. Soms geeft hij zichzelf een rol, meestal niet. Het is in ieder geval een slimme manier om nog werkzaam te blijven in de industrie die je anders nog amper een klus zou bieden. De Italiaanse Gianni Di Gregorio is er ook zo een, hij speelt niet slechts de hoofdrol in Astolfo maar schreef ook het scenario en deed de regie. Maar Eastwood snapt hoe je verhalen moet vertellen, Di Gregorio moet dat nog leren.
Astolfo moet op zijn oude dag zijn appartement in Rome gedwongen verlaten. Hij is een afstammeling van adel, dus ergens in een dorp heeft hij nog een groot pand deels op zijn naam staan. Hij keert ernaar terug, maar niet iedereen is daar blij mee. Ondanks een paar milde tegenslagen ontmoet hij weduwe Stefania voor wie hij onverwachts gevoelens begint te krijgen. Maar zij weet niet of ze op deze leeftijd nog moet beginnen aan iets nieuws.
De romance is een van de vele plotjes in Astolfo. Het probleem is dat alle andere lopende lijntjes geen afronding krijgen, of überhaupt functioneel zijn. Als Astolfo voor het eerst zijn vervallen villa doorloopt stuit hij op een kraker. De man is geboren en getogen in het dorp, en zonder dat er een woord aan vuil wordt gemaakt, mag hij er blijven wonen.
Even later ontmoet Astolfo tijdens het boodschappen doen een man die beweert kok te zijn. Vanaf dat moment is ook hij constant aanwezig in Astolfo's huis. Kort daarna komt een jongere man langs om Astolfo's gasfornuis te repareren, weer een vaste gast aan zijn keukentafel. Wat gezellig, gaat dit een film worden over het ontstaan van een charmant hotelletje? Nee. Dit is gewoon Astolfo's entourage, het leidt tot niks.
Astolfo's woonkamer is ontoegankelijk, want zijn buurman heeft de boel dichtgemetseld en gebruikt het als recreatieruimte voor jongeren uit het dorp. Astolfo marcheert boos op de buurman af, maar zodra hij oog in oog staat wordt het een kalm gesprek en legt hij zich er direct bij neer. Astolfo's landgoed, een bos, is zomaar ingepikt door de burgemeester. Zelfde verhaal: boos worden, weinig actie ondernemen, het is wat het is, einde verhaal.
Uit deze situaties zou je kunnen opmaken dat een mens zich niet zo moet binden aan het materiële, en dat loslaten niet het einde is. Of je kunt het zien als kritiek op de staat die zomaar dingen inpikt. Verzin maar iets leuks, want Astolfo zelf komt niet met een heldere verklaring. Het lijkt er meer op dat dit gewoon een zwak scenario is dat enkele conflicten wil introduceren zonder de moeite te nemen ze uit te werken of betekenis te geven.
Net als Astolfo's nieuwe vriendengroepje. Het is gezellig en charmant. Maar wat moet het nou precies voorstellen? Vooral die jongere man, het is eigenlijk niet geloofwaardig dat hij zijn tijd wil doorbrengen met bokken die viermaal zo oud zijn als hij. Er is geen scène die laat zien dat hij zich meer thuis voelt tussen bejaarden, hij voert niet eens een gesprek met ze. Hij is er gewoon. Iedereen is er maar gewoon.
In een bepaald opzicht lijkt deze film een weergave van het rustige, haast zorgeloze leventje van een bejaarde. Het kabbelt voort, er wordt wat gekletst, er duikt een klein probleempje op waar niks aan te doen is dus er wordt niks aan gedaan - dat heeft z'n charme, maar het is geen verhaal. Geen twijfel over mogelijk dat Astolfo van A naar B wil, maar met zo min mogelijk inspanning.
Het acteren is zeker niet verkeerd, maar het is wel overduidelijk gespeeld. Het is tekst op papier die moet worden uitgesproken, dus dat doen de meesten dan ook met zo veel verve dat het niet organisch oogt. Geen idee waarom Stefania de vrouw is die Astolfo's hart sneller laat kloppen. Ze is beleefd, maar straalt verder uit dat ze liever met rust gelaten wil worden.
Sommigen zullen in Astolfo een kleine, charmante, uit het leven gegrepen film zien. Hij toont in ieder geval dat wonen in dat deel van Italië garant staat voor dagelijks genieten van de zon, een mooi landschap en pittoreske straatjes. Maar zelfs een 'slice of life'-film dient een plot te hebben en een onderliggend thema, en die lijken hier afwezig te zijn. Op een onverwacht moment verschijnt plots de aftiteling in beeld die zegt: "Hier moet je het mee doen." Je kunt je daar als een Astolfo bij neerleggen, of niet.
