Regie: Peter Benson | Scenario: J.B. White | Cast: Emmanuelle Vaugier (Tara), Kavan Smith (Boone), Cassidy Nugent (Erin), John JJ Miller (Griffin), Sawyer Fraser (Fletcher), e.a. | Speelduur: 84 minuten | Jaar: 2022

Dat Hallmark vooral bekendstaat om de eindeloze hoeveelheid goedkoop gemaakte kerstfilms die dit bedrijf ieder najaar uitspuwt, betekent dat niet dat men daar de rest van het jaar stilzit. Afgaand op Big Sky River worden voor de zomerfilms kennelijk ook gewoon dezelfde plots gebruikt: gescheiden vrouw uit New York trekt zich terug op het platteland en wordt daar verliefd op haar knappe buurman, wat de vraag oproept of ze nog wel terug wil. Precies de formule dus van talloze Hallmark-kerstfilms, maar dan dus uitgevoerd zonder enige kerstcharme.

Hoewel uitgekauwd is dit gegeven nog best werkbaar. De culturele verschillen tussen stad en platteland zijn in de Verenigde Staten behoorlijk groot, dus daar valt wel wat mee te doen. Zonde dus dat Big Sky River iedere mogelijkheid voor drama of conflict vakkundig vermijdt. Iedereen in het stadje Parable in Montana is blij met de New Yorkse Tara en zij voelt zich er ook direct op haar gemak wanneer zij er na haar scheiding neerstrijkt voor een vakantie.

Hoewel Tara een paar keer zegt dat het een nare scheiding was en ze een moeilijk jaar achter de rug heeft, valt dat verder nergens uit op te maken. Ze is altijd vriendelijk, kalm en prima uitgeslapen. Nooit ontstaat de indruk dat ze even tot rust moet komen. Het soort vakantie dat haar precies voor ogen staat blijft overigens geheel onduidelijk. We zien haar nooit de omgeving verkennen of zelfs maar een boek lezen. Ze is naar Parable gekomen vanwege de goede herinneringen aan een zomerkamp dat ze er als kind had, maar dat verleden wordt nooit verder verkend.

Haar tijdelijke buurman Boone zit ondanks de dood van zijn vrouw net zo lekker in zijn vel, ook al moet hij in zijn eentje twee zoons grootbrengen en heeft hij als sheriff ook de nodige verplichtingen. Althans, dat zou je denken. Het grootste deel van de tijd lijkt hij vrij te hebben om zijn nieuwe buurvrouw te helpen met allerlei klusjes. Met Tara klikt het meteen en ook tussen hem en zijn kinderen is alles koek en ei. Ondanks het gemis van hun moeder en de moeilijke leeftijd hoeft hij ze nooit tot de orde te roepen.

Mogelijk schuilt er iets heilzaams in het gegeven dat deze twee mensen een prima leven leiden zonder partner. Volop romantische films voeren namelijk twee getroebleerde personages op die enkel door de opbloeiende liefde voor elkaar betere mensen worden. Tara en Boone zijn daarentegen goed functionerende mensen en hoeven elkaar dus niet te fixen.

Maar uiteindelijk moet een film wel gewoon een verhaal vertellen. En twee mensen die elkaar vanaf het prille begin mogen en dat de hele film blijven doen is geen verhaal. Niet elke romance hoeft gepaard te gaan met irritaties of misverstanden, maar is een klein beetje ontwikkeling echt te veel gevraagd? De allereerste ontmoeting tussen dit tweetal is er een waarbij zij door hem in de hoedanigheid van sheriff wordt terechtgewezen. Een prima gelegenheid voor wat frictie, die gaandeweg kan worden overwonnen wanneer de twee nader tot elkaar komen. Maar nee, ook hier is er niets dan vriendelijkheid.

De reden voor de afwezigheid van enig conflict lijkt te zijn dat de film in de ogen van de makers vooral lekker weg moet kijken. En dus is elk mogelijk ongemak weggepoetst: iedereen kan het prima met elkaar vinden, alles is netjes en schoon en de enige die af en toe wat roet in het eten gooit is Tara's ex-echtgenoot ver in New York. De enige kwestie die uiteindelijk opdoemt is de vraag of Tara bereid is in Parable te blijven. Maar dat is geen persoonlijk dilemma, hooguit een logistiek vraagstuk.

Misschien zou dit alles te vergeven als Big Sky River nog enigszins vaardig gemaakt was, maar helaas is alles goedkoop en ongeïnspireerd. Technisch gezien is alles in orde, maar geen enkel shot getuigt van ook maar de minste creativiteit. Scènes beginnen ook meestal met de acteurs in een onnatuurlijke positie, waardoor nooit de indruk ontstaat dat ze naar die plek zijn gelopen of gereden. Ze staan of zitten er gewoon al en vervolgens start de conversatie.

Ga je erop letten, dan zie je dergelijke tekortkomingen overal. Na afloop van een barbecue is een tafelkleed dus nog net zo schoon als voor aanvang. Deze scènes moeten immers zo snel mogelijk worden gefilmd en dus is er echt geen tijd om tussen de opnamen door wat aan set-dressing te doen. Het mag haast als indrukwekkend worden beschouwd dat er wat lege bierflesjes op tafel zijn gezet.

Big Sky River is saai geschreven, saai gefilmd en saai geacteerd. Iedereen zegt braafjes zijn tekst op, maar niemand lijkt te hebben nagedacht over hoe de scène mogelijk kan worden verbeterd. Dat het geen film is waar je echt geïrriteerd door kunt raken komt enkel doordat hij nauwelijks probeert meer te zijn dan een invuloefening. Deze film gaat niet hard onderuit, maar dat kan ook niet wanneer je nooit op het ijs stapt.

Big Sky River is te zien bij Netflix.