Regie: Daniel Jaroszek | Scenario: Maciej Kraszewski | Cast: Dawid Ogrodnik (Jan Kaczkowski), Piotr Trojan (Patryk Galewski), Beata Zygarlicka (Anna), Grazyna Bulka (Jadwiga), Maria Pakulnis (Hanna), e.a. | Speelduur: 119 minuten | Jaar: 2022

'Eens een crimineel, altijd een crimineel' en 'je moet wat van je leven maken, want voor je het weet is het voorbij'. Zomaar twee clichés die al dan niet letterlijk opdoemen bij het zien van het Poolse drama Johnny. Kenmerk van clichés is echter dat ze vaak waar zijn, al verdienen ze niet de originaliteitsprijs. Wat helpt in de vertering ervan is dat regisseur Daniel Jaroszek zich baseerde op een waargebeurd verhaal dat te mooi is om niet te verfilmen.

Het voornaamste cliché is echter het samenkomen van twee zielen van uiteenlopend allooi. Een geijkt onderwerp voor menig drama. Om ons te doen beseffen dat een draaideurcrimineel en een menslievende priester elkaar verder kunnen brengen in het leven gooit Jaroszek er eerst een heleboel flitsende beeld- en verteltrucjes tegenaan. De noodzaak daarvan ontbreekt in eerste instantie.

Na een artistiek gekunsteld half uur komen we tot de kern van het verhaal. Priester Jan Kaczwoski, die in werkelijkheid in 2016 overleed, moet vechten tegen de instituties en zichzelf. De aartsbisschop ziet geen heil in de taak die Jan zichzelf heeft gesteld, om een hospice voor terminaal zieken van de grond te krijgen. Zelf kampt Jan niet alleen met zijn slechte zicht, maar ook met een joekel van een hersentumor die zijn motoriek en spraak ondermijnt.

De priester wordt geconfronteerd met crimineel Patryk, die van voortdurend in de fout vervallen zijn levensmissie lijkt te hebben gemaakt. Als hij na het zoveelste misdrijf een taakstraf opgelegd krijgt, mag hij deze uitvoeren in het hospice van Jan. Ondertussen zit een geldeiser hem op de hielen. Als klusjeman en uiteindelijk kok ontdekt Patryk een andere kant van het leven en leert hij bovendien zijn zachte, menselijke kant kennen.

Johnny, waarvan de titel verwijst naar een bijnaam die Jan zichzelf opplakt, heeft een boel om kritisch op te zijn. Het is bovendien ook niet gedreven door sprankelende dialogen. Desondanks pakt het je volledig in. Er gaat een onmiskenbare charme vanuit, wat geheel op het conto komt van de innemende vertolkingen van de twee hoofdrolspelers. Ze weten het dankbare maar ook wat makkelijke gegeven van tegenpolen die elkaar versterken te ontstijgen en echt een eigen onderlinge dynamiek te genereren.

Dit is ook ingegeven door de positieve boodschap die Jaroszek uitdraagt, hetgeen hij omlijst met heldere kleuren en een vlotte opgewekte toon. Dit is geen loodzware kost, ondanks de patiënten waar Patryk zich aan hecht en die hij zienderogen achteruit ziet gaan. Om dan met maar met nog een cliché te eindigen: soms heb je behoefte aan een film met een flink feelgoodgehalte.

Johnny is te zien bij Netflix.