Als je een film maakt gebaseerd op een boek dat beweert hoe de zaken daadwerkelijk in elkaar zitten maar andere betrokkenen zijn het daar niet mee eens, kun je maar beter melden dat het niet hét verhaal is, maar een verhaal. En dat doet The Lost King met de aankondiging dat het 'her story' is. Dat eenmaal vastgesteld kun je gerust achteroverleunen en genieten van een gebeurtenis die naar een einde leidt waar iedereen het over eens is.
The Lost King gaat over de vondst van het lichaam van koning Richard III in 2012. Dat is namelijk echt gebeurd, maar over hoe dat tot stand is gekomen verschillen de meningen. Deze film toont de kant van Philippa Langley. Wegens persoonlijke redenen voelt ze zich gemotiveerd om het beeld dat mensen hebben van deze historische figuur - een wrede, lelijke vent (mede dankzij een toneelstuk van Shakespeare) recht te zetten. Wat begint als een onderzoek verandert in een zoektocht naar zijn begraafplaats.
Philippa wordt gespeeld door Sally Hawkins (van Oscarwinnend The Shape of Water) en is daarmee de drive voor de kijker. Het personage lijdt aan chronische vermoeidheid, een aandoening waarvan vrouwen al decennialang de medische wereld proberen te overtuigen dat het geen verzonnen kwaaltje is. Hawkins steunt niet slechts op de wallen die de make-upafdeling onder haar ogen heeft getekend, maar door haar milde houding en manier van praten zit je samen met haar op de rand van uitputting.
In de film wordt verzonnen dat een bezoek aan het toneelstuk 'The Madness of King Richard III' de beweegreden is voor Philippa's motivatie om zijn reputatie te herstellen. Philippa is geen seksbom waar ze door de maatschappij op afgerekend wordt, dus om van koning Richard een boosdoener te maken alleen maar omdat hij een lelijke gast met een bochel was komt bij haar hard aan.
Dat blijft een terugkerend thema. Via deze film sta je in de schoenen van een intelligente, gedreven vrouw die door anderen wordt gezien als mak schaapje dat haar neus steekt in zaken waar ze niks te zoeken heeft. We kunnen niet ontkennen dat de maatschappij in het echt niet zo in elkaar zit. Het is gelukkig niet eenzijdig, want Philippa gebruikt onder andere haar onderbuikgevoel als verkoopmiddel, en krijgt advies van een medestander om dat argument achterwege te laten. Intuïtie is prima, maar concreet onderzoek doen is wat anders.
In de film schuilt wel een gevaar: we zien een complete leek die handelt vanuit emotie, en die blijkt uiteindelijk gelijk te hebben (dat is geen spoiler, want het is nou eenmaal een feit dat de overblijfselen van Richard III zijn gevonden). Laten we nou toevallig net in een tijd leven waarin heel veel leken op basis van gevoel menen gelijk te hebben. In werkelijkheid heeft Philippa Langley jarenlang tijd besteed aan het vergaren van informatie, en niet luttele maanden zoals de film toont.
Het klinkt misschien als een droge autobiografie, maar dat is The Lost King zeker niet. Het scenario is geschreven door komisch acteur Steve Coogan (die zelf ook een rol heeft), en Jeff Pope die meerdere komische drama's met zware thema's op zijn naam heeft staan. Ondanks de ongemakkelijke strijd die Philippa moet voeren is haar queeste gevuld met goeie grappen en luchtige momenten.
Het scenario is gebaseerd op Philippa's eigen boek, en dat zorgt er natuurlijk voor dat zij een enorme held is en heel wat andere personages gemene naarlingen zijn. Er is zelfs één persoon die overweegt de film aan te klagen omdat hij hierin als ronduit een seksistische klootzak wordt neergezet die er met de credit vandoor wilde gaan. Misschien is dat onwaar, misschien niet. Maar er staat aan het begin dat dit 'haar verhaal' is, en dat moet je onthouden.
De ervaren en Oscar-genomineerde regisseur Stephen Frears levert zo een vermakelijk stukje cinema. Het is niet een standaard Britse feelgoodfilm, maar eerder een kijkje in hoe een verhaal over archeologie gezellig verteld kan worden - inclusief het thema hoe vrouwen minder serieus worden genomen. Een film over een graf hoeft niet per se een grafsfeer te hebben.
