Regie: David M. Rosenthal | Scenario: David M. Rosenthal | Cast: Camille Rowe (Roxana), Sofiane Zermani (Pascal), César Domboy (Tom), Zacharie Chasseriaud (Sacha), Laurent Fernandeze (Stephane), e.a. | Speelduur: 118 minuten | Jaar: 2022

Roxana voelt zich als een vis in het water. Ze duikt graag en voelt zich aangetrokken door de duisternis van de diepe zee. Als ze een duikcursus besluit te doen bij Pascal, een recordduiker en wereldkampioen, springt de vonk over. Maar al gauw blijkt Pascal manipulatief, ongezond geobsedeerd door winnen en simpelweg een onbetrouwbare figuur.

Sous Emprise betekent 'onder invloed' en inderdaad draait het verhaal voor een groot gedeelte om de invloed die Pascal op Roxana uitoefent. Hij gebruikt haar zolang het hem uitkomt en drijft haar tot het uiterste voor zijn eigen gewin. De film biedt dan ook een vrij deprimerende schets van een toxische relatie. Helaas heeft deze lang niet zoveel diepte als de oceaan waarin de personages duiken.

Vanaf het begin is duidelijk dat Pascal niets goeds op gaat leveren. Met een passionele vrijpartij op een toilet wanneer de twee elkaar pas net een paar dagen kennen, blijkt hij zijn vriendin te hebben bedrogen. Hij lijkt er weinig bij te voelen en daarmee zouden er direct wat alarmbellen moeten gaan rinkelen. Roxana lijkt zich nergens van bewust en valt dus in een relatie die geen enkele aantrekkingskracht bevat. De afwezigheid van spanning wordt gecompenseerd met wat seksscènes die de film goedkoper aan doen voelen.

Als Roxana besluit om zich bij Pascal en zijn team te voegen, voor een poging het wereldrecord te verbeteren, stopt ze met haar studie. Haar moeder staat daar niet achter. Echter, waar je normaal zou sympathiseren met het hoofdpersonage omdat de moeder zich totaal niet in wil leven, is het bij Sous Emprise verleidelijker om tegen het scherm te willen roepen dat de moeder gelijk heeft en dat Roxana deze arrogante kwal moet dumpen. Helaas zorgt de afwezigheid van enige nuance er ook voor dat het je al snel om het even is wat er met haar gebeurt.

De meeste romantiek komt van een aantal prachtige shots van de zee, maar daarvoor kun je misschien beter een National Geographic-documentaire opzetten. De plaatjes zijn namelijk vooral mooi omdat de zee mooi is, niet omdat de cinematografie op enige wijze inventief is. De beelden die het oog strelen worden afgewisseld met duikscènes die al snel in herhaling vallen. Na een paar keer is het wel duidelijk hoe het proces werkt en zo diep onder water valt er weinig te zien.

Na een opeenstapeling van oninteressante gebeurtenissen, weinig verheffend camerawerk en een inwisselbare score hap je na een krappe twee uur naar adem. In de handen van een ander team had hier best een pakkend verhaal over een destructieve relatie ingezeten, maar nu blijft de film vooral hangen in een frustrerende soapy lijdensweg.

Sous Emprise is te zien bij Netflix.