De tweelingzussen Zahra en Fatima raken van hun familie gescheiden wanneer ze de grens tussen Iran en Turkije proberen over te steken. Terwijl hun familie in Nederland terechtkomt, stranden zij in Istanbul. Met het beperkte geld dat ze hebben moeten ze zien rond te komen, terwijl ze intussen een manier zoeken om Europa binnen te komen. Ze worden benaderd door Rahim, een jonge mensensmokkelaar, wat de relatie tussen de zussen op de proef stelt.
Along the Way is duidelijk gemaakt met een activistisch doel voor ogen. De film is niet bepaald subtiel in zijn boodschap, maar zeker actueel. In Nederland is veel discussie over het opvangen van vluchtelingen, en in dat debat worden deze immigranten vaak als minderwaardige mensen gezien. Het doel van Along the Way is dan ook om de mens terug te brengen in de vluchteling. Dat doel wordt enkel behaald door de sterke rollen van Malihe en Nahid Rezaie. Het script en de regie zijn behoorlijk karig.
Voor een film die probeert aan te kaarten hoe zwaar vluchtelingen het hebben tijdens hun reis wordt het leven van een staatloze nogal romantisch in beeld gebracht. Nooit voelt het alsof de meisjes in gevaar zijn, of dat er een kans is dat ze de grens niet over kunnen steken. Voor het grootste deel leiden de meisjes een normaal, zij het armoedig, leven. Het geeft de hoofdpersonages genoeg karakter, maar het gaat ten koste van het doel van de film. Dergelijke scènes zijn noodzakelijk in het humaniseren van personages, maar zonder duidelijk conflict is er geen spanningsboog.
Doordat het script zo weinig confronterend is, voelt Along the Way meer aan als een uitgebreide Hello, Goodbye-aflevering: een zoetsappige tranentrekker waar weinig substantieels gebeurt. Iedere keer als er een interessant conflict geïntroduceerd wordt, komt de film met een 'fade-out' die het tempo weer aan diggelen slaat. Of dit nou onbedoeld is of een stilistische keuze, het begint na verloop van tijd op de zenuwen te werken.
Along the Way straalt vooral in het neerzetten van aardige en sympathieke personages. De film schiet echter tekort in het in beeld brengen van de stress die vluchtelingen doorstaan. Het is duidelijk dat de zusters, die al jaren in Kamp Moria op een verblijfsvergunning wachten, veel van hun eigen ervaringen in de film hebben gestopt. Ze barsten van het talent, en de film brengt effectief over dat met zo'n trage opvang de wereld een hoop talent mist. Met tachtig minuten brengt Along the Way zijn boodschap adequaat over, maar het had ijzersterk kunnen zijn.
