De titel Comptine d'Un Autre Éte doet misschien niet meteen een belletje rinkelen, maar de kans dat het muziekstuk zelf bekend in de oren klinkt, is levensgroot. Het werd gecomponeerd door Yann Tiersen en sindsdien gebruikt in tal van tv-series en reclames. De afgelopen jaren was het zelfs verzekerd van een klassering in de Top 2000. Misschien is de soundtrack van Le Fabuleux Destin d'Amélie Poulain, waar Comptine aan toebehoord, inmiddels beroemder dan de film zelf. Hoe dan ook: twintig jaar na de oorspronkelijke release is dit muziekstuk weer eens te beluisteren in de filmzaal. Is Amélie na al die tijd nog steeds een bioscoopbezoek waard?
Als Amélie vandaag de dag in première zou gaan, zou de vergelijking met de inmiddels gevestigde stijl van Wes Anderson snel gemaakt worden. Het rijke en warme kleurenpalet, de lijnrechte camerabewegingen en het eigenzinnige setontwerp lijken zo uit de koker te komen van deze geliefde, excentrieke filmauteur. Zelfs de alwetende, enigszins staccato voice-over doet denken aan Moonrise Kingdom en het recente The French Dispatch.
Pas na een kwartier geeft deze voice-over de ruimte aan dialoog. Dat is absoluut niet erg, want het eerste kwartier van Amélie vliegt voorbij. In een razend tempo word je geïntroduceerd, nee, ondergedompeld in de wereld van Amélie, een alternatieve werkelijkheid waarin Parijs alleen bestaat uit de kleuren groen, geel en rood, die zo eigenzinnig en lieflijk is dat het grenst aan kneuterig en irritant, een grens die gelukkig nooit overschreden wordt. Deze bubbel bestaat alleen binnen deze film en is een waar genot, als je ervoor open staat.
De heerlijke illusie wordt in stand gehouden door een rijke galerie aan personages: van de chagrijnige tabakverkoopster tot aan de lieve doch ietwat dommige groenteboer. Maar echt verloren raak je in de enorme reeënogen van Audrey Tautou, die afgezien van hoofdrollen in The Da Vinci Code en Coco Avant Chanel nooit écht doorbrak. Misschien is Tautou wel slachtoffer van het Swiebertje-effect en kleeft de rol van Amélie voor altijd aan haar naam.
Opmerkelijk genoeg werd de rol van Amélie oorspronkelijk bedacht voor de Britse actrice Emily Watson. Het personage zou ook Engels zijn geweest in eerdere versies van het script. Wat een geluk dat Watson niet beschikbaar bleek. De Franse charme van Audrey Tautou maakt van Amélie een onvergetelijk personage uit het Franse filmpantheon. Amélie is zowel schuchter als avontuurlijk, verlegen als sociaal. Tautou geeft een realistische vertolking van sociale ongemakkelijkheid, terwijl het tegelijkertijd voelt alsof Amélie net uit een sprookjesboek is gestapt: het is onmogelijk iemand anders voor te stellen in deze rol.
Dus ja, meer dan ooit is Amélie een bioscoopbezoek waard. Twintig jaar na de oorspronkelijke release zullen er in deze pandemie alleen maar meer mensen zijn die zich kunnen verplaatsen in het sociaal isolement waar Amélie mee te maken heeft. De muziek van Yann Tiersen verzacht (nog steeds) de ziel, en de genegenheid en puurheid van Amélie zijn de perfecte antithese voor onze dagelijkse portie polarisatie en cynisme die corona met zich meebrengt. Haal je kaartje, nu het weer mag, en eindig deze grijze januarimaand met dit overheerlijke groen-geel-rode toetje.
