The Assistant werkt het best wanneer je er zo blind mogelijk instapt. Niet vanwege grote plotonthullingen, maar simpelweg omdat de film slechts stukje bij beetje prijsgeeft waar hij over gaat. Aangezien het echter vrij lastig is een film te bespreken zonder ergens op in te kunnen gaan, is het lezen van de rest van deze recensie op eigen risico. Thematisch draait de film om het dichtgeslibde systeem dat in 2017 resulteerde in talloze #MeToo-ontboezemingen, wat voor zowel de kijker als de hoofdpersoon een verrassing is. Er wordt namelijk niet bepaald gestrooid met hints, al draait het verhaal wel degelijk om de details.
De film beslaat een volledige werkdag van een jonge vrouw die werkzaam is in een New Yorks kantoorgebouw, waar ze in alle vroegte als eerste op haar werkplek arriveert en uiteindelijk als laatste zal vertrekken. Geen ongebruikelijke dag voor haar. Wanneer zij aan een collega vraagt hoe zijn weekend was, stelt hij haar dezelfde vraag. Haar antwoord: "Ik was hier." Het moge duidelijk zijn dat haar werk haar geen privéleven toestaat. Het werk in kwestie is echter een samenraapsel van taken waar haar meerderen zich te goed voor voelen: van het regelen van taxi's en het bestellen van de lunch tot het doen van de afwas en flesjes water klaarzetten voor een vergadering. Allerlei ondankbaar werk waarvoor ze eigenlijk overgekwalificeerd is.
Tussen haar werkzaamheden door wordt gaandeweg duidelijk dat ze actief is voor een groot filmbedrijf, als assistente van een machtige filmproducent. Dat komt als een verrassing, want visueel is er niets dat daarop duidt. Het kantoorgebouw vertoont geen enkel spoor van de glitter en glamour die we met de filmindustrie associëren. Er hangt nog niet eens een poster aan de muur. Als Hollywood de etalage is van de filmindustrie, dan is deze kille werkplek het magazijn. De flarden van conversaties die ze meekrijgt, gaan aldus niet over het creatieve aspect van de filmwereld, maar louter over de zakelijke kant: markten, contracten en rapporten. Haar baan als assistente is een eerste stap richting een carrière als filmproducent, maar het lijkt erop dat haar werk niet zozeer een proeve van bekwaamheid is, maar vooral een test van haar loyaliteit.
Opvallend genoeg heeft ze bij het uitvoeren van haar dagelijkse werkzaamheid nagenoeg geen enkel contact met haar baas. De man in kwestie komt nooit in beeld. Naar hem wordt enkel gerefereerd met 'hij' en 'hem'. Iedereen op de werkvloer weet immers wie daarmee wordt bedoeld. Voor haar werk wordt van alles van haar verwacht, maar misschien nog wel het belangrijkst is dat ze zo onzichtbaar mogelijk is. Aldus is ze behoorlijk verrast wanneer midden op de dag ineens een meisje zich meldt als de nieuwe assistente. Een opvallend jong en aantrekkelijk meisje welteverstaan, zonder relevante werkervaring. Tel daarbij op dat de assistente eerder in het kantoor van haar baas een oorbel vond en het begint ineens te dagen wat voor Weinstein-vlees we in de kuip hebben.
Dit alles komt geweldig samen in een scène waarin de assistente uit de school wil klappen naar een HR-manager. Al direct bij aanvang van de conversatie stelt de man haar gerust: "Wat er ook is, je kunt het me vertellen." Dat doet ze, maar niets van wat ze zegt maakt enige indruk op hem, waarna het gesprek al gauw niet meer over haar baas gaat maar over haarzelf. Het is constant duidelijk wie van de twee de regie heeft in dit gesprek. Tijdens haar lange werkdagen is er nooit enige vorm van dank te bespeuren bij haar collega's, maar aan het einde van deze conversatie is zij degene die haar gesprekspartner bedankt. Waarvoor precies? Waarschijnlijk uit niets anders dan een simpele beleefdheid, wat laat zien dat ze nog een lange weg te gaan heeft in de filmindustrie.
In een eerdere scène zien we hoe de assistente telefonisch de klagende echtgenote van haar baas te woord staat. Het weinige dat ze daarbij zegt is voldoende om vervolgens door hem telefonisch te worden uitgefoeterd. Als reactie daarop begint ze aan een excuusmail, waarbij een collega haar direct vertelt wat daar zoal in hoort te staan. Hij kent het klappen van de zweep blijkbaar. Daarbij vraagt hij haar weliswaar nog even of ze in orde is na de telefonische tirade, maar de vraag lijkt niet gesteld vanuit een oprechte interesse. Hij biedt haar enkel de gelegenheid even hardop te bevestigen dat er niets aan de hand is, wat zij direct doet. Niets aan de hand: het mantra van zowel de machtsmisbruikers als de wegkijkers.
