Een van de engste dingen aan oorlog is dat het laat zien tot welke gruwelijkheden mensen in staat zijn. Maar misschien nog wel enger is dat opvallend veel oorlogsmisdadigers daarna een normaal leven leiden. Enerzijds beangstigend omdat ze niet gestraft zijn voor hun misdaden, anderzijds omdat ze er klaarblijkelijk geen moeite mee hebben weer toe te treden tot de beschaving die ze voorheen zo verloochend hebben. Een heel verschil met hun slachtoffers, die - als ze de oorlog al overleven - zelden weer de oude kunnen worden. In The Secrets We Keep komen twee van dit soort mensen jaren na de Tweede Wereldoorlog tegenover elkaar te staan. Althans, dat is de interpretatie van een van hen.
De Roemeense Maja lijkt anno 1960 een prima leventje te hebben, wonend in een zonnig Amerikaans voorstadje met haar Amerikaanse echtgenoot en zoontje. Toch blijkt de Tweede Wereldoorlog er bij haar harder te hebben ingehakt dan ze doet voorkomen, zo zien we wanneer ze op een dag een man uit haar verleden meent te herkennen als degene die verantwoordelijk is voor haar traumatische verleden. Ze laat er geen gras over groeien en ontvoert hem bij de eerste de beste gelegenheid. Ze heeft op dat moment zelfs al een kuil gegraven waarin ze zijn levenloze lichaam zal dumpen, maar als puntje bij paaltje komt blijkt ze toch niet in staat hem in koelen bloede dood te schieten. Hoe beschadigd ze ook is door haar oorlogsverleden; bij haar is nog een steeds laagje beschaving aanwezig.
Maja brengt haar gevangene mee naar huis en sluit hem op in haar kelder. Daar overvalt ze haar echtgenoot Lewis nogal mee, met name omdat ze hem nooit iets heeft verteld over haar traumatische ervaringen. Maar hoewel hij zich aanvankelijk bijzonder onprettig voelt bij de ontvoering, schaart hij zich snel genoeg achter zijn vrouw om de waarheid boven tafel te krijgen. Maar dat blijkt lastig in een situatie van haar woord tegen het zijne. Waar zij de Duitse Karl ziet die haar heeft verkracht en haar mede-Roma heeft vermoord, antwoordt hij de Zwitserse Thomas te zijn die de hele oorlog in het vredige Zürich heeft doorgebracht. En ja, probeer dan maar eens iets te bewijzen.
Het zou natuurlijk een enorm kosmisch toeval zijn als deze twee mensen vijftien jaar na hun traumatische aanvaring in Oost-Europa nu in hetzelfde Amerikaanse stadje blijken te wonen. Toch gebeuren dergelijke dingen wel degelijk. Of zit de vork misschien veel simpeler in de steel en ziet Maja gewoon wat ze wil zien? Ze heeft haar trauma nooit echt verwerkt, dus is het niet ondenkbaar dat het vroeg of laat een keer komt opborrelen. En zoals ze op een zeker moment zelf al aangeeft, heeft ze wel het nodige gemeen met haar gevangene: beiden zijn na de oorlog naar de Verenigde Staten gekomen en hebben daar met een Amerikaanse partner een gezin gesticht en een normaal leven opgebouwd. Is hij daadwerkelijk de oorlogsmisdadiger voor wie zij hem aanziet, of slechts iemand die haar leven dusdanig reflecteert dat het zaken in herinnering roept die zij dacht te hebben verdrongen?
In haar sterke hoofdrol doet Noomi Rapace zo nu en dan denken aan haar doorbraakrol als Lisbeth Salander in de Millennium-films. Maar waar de trauma's van dat personage resulteerden in een stoere wraakengel, is Maja een even vijandige als fragiele vrouw die je steeds minder goed kunt duiden naarmate je meer over haar te weten komt. De spanning komt aldus niet zozeer voort uit de vraag of haar gevangene wel of niet een oorlogsmisdadiger is, maar vooral over de onzekerheid betreffende haar mentale gezondheid. Een intrigerend aspect is dat Maja niet uit is op traditionele vergelding. Daarmee begon haar plan misschien, maar aangezien ze heeft ondervonden niet te kunnen doden, beschouwt ze die optie als een gepasseerd station. Het enige wat ze nu wil, is een bekentenis. En daarvoor blijkt ze nog steeds behoorlijk ver te kunnen gaan.
Er is weinig mis met The Secrets We Keep: het acteerwerk is solide, het mysterie intrigerend genoeg en er worden aardig wat interessante thema's opgeworpen. Maar toch beklijft de film niet enorm. Mogelijk komt dat door de wijze waarop het verhaal wordt verteld: rechttoe rechtaan. Normaal gesproken een goede aanpak, maar bij een rommelige situatie zoals de ontvoering van een vermeend oorlogsmisdadiger passen wel wat meer complicerende factoren. Dus wanneer zich een vriendschap ontwikkelt tussen Maja en de echtgenote van de man die ze gevangenhoudt, zou dat in meer mogen resulteren dan enkel wat nieuwe brokjes informatie over de man in kwestie. Wellicht had de film beter gewerkt als relatiedrama met een sterkere focus op het echtpaar, waarin de ontvoering zou fungeren als extreme relatietest. Klinkt bijzonder genoeg spannender dan de film in zijn huidige thrillervariant.
