De begintitels van Unhinged bestaat uit een montage van beelden die opvallend veel lijkt op die van The First Purge. Maar waar laatstgenoemde een nabije toekomst toont waarin de Verenigde Staten op de rand van de afgrond staat, bevat de montage van Unhinged louter hedendaagse beelden van verkeersagressie. Geen dystopie, maar voor velen een alledaags tafereel. Toch is het idee hetzelfde: de beelden schetsen een wereld die uit zijn voegen hangt, waarmee de kijker voldoende is geïnformeerd over het verhaal dat zich vervolgens daarin zal voltrekken. In de Purge-films resulteert die wereld in een nacht waarin iedereen zijn agressie ongebreideld op anderen kan botvieren. In Unhinged blijkt dat we dat nu in het verkeer al volop doen.
Voor alleenstaande moeder Rachel stapelen de kleine frustraties zich in de openingsfase geleidelijk op: verslapen, irritaties over haar inwonende broer, ontwikkelingen in haar vechtscheiding en ontslagen door een cliënt. Met zo'n ochtend helpt het uiteraard niet dat ze de dichtgeslibde wegen van Los Angeles op moet om haar kind naar school te brengen. Best begrijpelijk dus dat ze even stevig claxonneert wanneer de auto voor haar niet in beweging komt wanneer het stoplicht op groen springt. Dat blijkt echter tegen het zere been van de suffende automobilist, die haar inhaalt en zijn excuses maakt, maar erop staat dat Rachel hetzelfde doet. Wanneer ze geërgerd aangeeft dat niet te zullen doen, beschouwt hij dat als een oorlogsverklaring.
De kijker weet op dat moment al dat je deze man absoluut niet tegen je wil hebben. In de openingsscène heeft hij namelijk al laten zien hoeveel hij kan aanrichten met een hamer, een tank benzine een hoop kwade, dus reken er maar niet op dat hij zijn achter het stuur van een stevige pick-uptruck minder gevaarlijk zal. Hij heeft het uiterlijk en het temperament van Walter Sobchack uit The Big Lebowski, maar in tegenstelling tot die lachwekkende stuntelaar beschikt deze vent over genoeg intelligentie om zijn woede in effectieve daden om te zetten. Dus wat aanvankelijk nog een uit de hand gelopen verkeersconflict lijkt te zijn, ontaardt al snel in een extreme krachtmeting, waarbij de antagonist zijn opponent steeds een stap voor is.
Russell Crowe mikt met zijn rol van naamloze psychopaat overduidelijk niet op een tweede Oscar, maar is als heerlijk onbehouwen agressor wel een genot om naar te kijken. Toch weet hij op momenten zijn groteske personage nog net binnen de menselijke perken te houden. Zo is het best verfrissend dat deze man inziet dat zijn daden waarschijnlijk niet zonder consequenties zullen blijven. Dus wanneer Rachel aangeeft de politie te hebben gebeld, is er van zijn kant alle begrip dat zijn 'missie' mogelijk eindigt met een politiekogel. Voor wat we hem in de openingsscène hebben zien doen draait hij waarschijnlijk toch al de rest van zijn leven de gevangenis in, dus lijkt het erop dat hij zijn resterende tijd als vrij mens dan maar wil benutten door zoveel mogelijk van Rachels leven kapot te maken. Dat fatalistische trekje maakt hem echter niet kwetsbaarder maar vooral gevaarlijker.
Unhinged is het type thriller dat het moet hebben van een heerlijk eenvoudig uitgangspunt dat zonder al te veel poespas wordt uitgewerkt. Denk aan Duel, The Hitcher en Phone Booth; allemaal films waarin de hoofdpersoon het liefst na de eerste confrontatie met de staart tussen de benen verdwijnt, maar de niet loslatende schurk besluit dat de film nog wel even door mag gaan. Uiterst simpel dus, maar zeer goed bekijkbaar dankzij de stevige vaart, solide uitgevoerde achtervolgingsscènes en nauwelijks overbodige scènes. Helaas betekent dat ook dat de film soms een net iets te uitgekiende indruk maakt. Dus wanneer even tussen neus en lippen door wordt opgemerkt dat Rachels telefoon geen wachtwoordbeveiliging heeft, weet iedereen met een beetje kijkervaring dat het aftellen is naar het moment waarop dit ogenschijnlijk willekeurige gegeven een rol gaat spelen.
Her en der is al de vergelijking getrokken met het vorig jaar uitgekomen Bumperkleef. Niet volledig onterecht, maar Unhinged is genoeg zijn eigen film om niet van een onofficiële remake te hoeven spreken. Leg je de twee films naast elkaar, dan valt wel op dat ze in hun portrettering van belager en belaagde andere keuzes maken. Unhinged voert een maniakale schurk op die een klein incident aangrijpt om een sympathieke hoofdpersoon volkomen het leven zuur te maken. In Bumperkleef zien we echter een schurk met een gekmakende kalmte, die zich enkel door de niet aflatende verkeersagressie van de hoofdpersoon laat verleiden tot zijn het onthullen van zijn ware aard. Crowes personage in Unhinged lijkt op geen enkele manier te kunnen functioneren in de maatschappij, maar de schurk van Bumperkleef gaat na zijn psychopathische daden waarschijnlijk weer gewoon kalmpjes verder met zijn anonieme leven. En dat is toch een stukje enger.
