Sommigen denken bij het woord documentaire aan een film die hen helpt de waarheid van de wereld te leren kennen. Anderen aan een nietsbetekenend label dat alleen handig is om filmsubsidies mee aan te vragen. Voor de eerste groep is een documentaire een leerzaam format, voor de tweede een stigma. De twee groepen begrijpen elkaars fictiewetten niet en hun strijdgebied begeeft zich op de lijn tussen een objectieve en een subjectieve werkelijkheid. Filmmaker Vincent Boy Kars behoort duidelijk tot de tweede groep. In zijn films instigeert hij zelf het drama om dat vervolgens als in een documentaire te registreren. Drama Girl is zijn derde film. Het is de derde keer dat hij een middelvinger opsteekt naar de eerste groep - de groep filmbonzen, critici en kijkers die documentaire en fictie als onverenigbaar zien.
In zijn debuut My First Porn Film (2015) daagt Kars vrienden uit een pornofilm te maken en in Independent Boy (2017) dwingt hij iemand op zichzelf te gaan wonen. Hij forceert de actie om vervolgens als een soort bioloog te kijken wat er in zijn petrischaaltje gebeurt. Kars' werk is een luchtige en stoutmoedige, maar toch ook intelligente en inzichtelijke omgang met de realiteit.
In Drama Girl zet hij dit onderzoek naar de grens tussen fictie en werkelijkheid voort. Hij laat dansacademiestudente Leyla de Muynck cruciale scènes uit haar leven naspelen met behulp van acteurs en filmsets. Net als bij zijn twee voorgangers vullen vooral de gesprekken tussen maker en onderwerp de film. En meer nog dan in die eerste twee films is Drama Girl een dagboekregistratie van het opbouwen van de vierde muur. Met het letterlijk naspelen van een werkelijkheid wordt deze werkelijkheid visueel buitenspel gezet.
Kars registreert de gekozen scènes uit Leyla's leven minutieus. Van haar vaders sociale onhandigheid tot de exorbitante hoeveelheid bloemen om de kist na zijn overlijden. Van Leyla's eerste ontmoeting met haar eerste vriendje, tot een parkeerplaatsmoment waarop blijkt dat de twee elkaar nooit hebben begrepen. Kars toont zowel tijdens als tussen de nagespeelde scènes door een fijne beheersing in zijn statische en langdurige shots.
Maar Drama Girl is niet per se Kars' best werk. Zo vindt hij het drama niet dat hij in de titel suggereert te zoeken. Leyla is namelijk Leyla. Leyla is ondanks haar artistieke inborst een uiterst normaal meisje met een uiterst normaal leven. Afgezien van wat coming-of-ageschermutselingen met een kunstenaarvader, een slachtoffermoeder en een adolescentgeliefde is pijn ver te zoeken. Het ongetwijfeld professioneel gecaste meisje Leyla blijkt helemaal niks te verliezen te hebben. En Kars en/of Drama Girl daardoor weinig te winnen.
Dat dit gebrek aan drama wel degelijk aan Kars te wijten is, wordt nog het meest zichtbaar in de allerlaatste scène van de film. Als Leyla namelijk dan toch eindelijk iets, al is het maar begrip, dreigt te verliezen, blijkt die pijn niet de bedoeling en stapt Kars het beeld in om een arm om haar heen te slaan. Om drama te maken, heb je toch echt het lef nodig om Leyla in beeld ineen te laten storten en te laten huilen.
Maar ook Kars middelvinger, hoe inzichtelijk in de werking van fictie soms ook, is minder dik en priemend dan in zijn eerdere werk. In Drama Girl is het namelijk vrij onduidelijk of het Kars' middelvinger is, of die van Leyla. Door het herhaaldelijk aan Leyla vragen wat ze nu eigenlijk voor film aan het maken zijn; wat het maken van de film met haar doet; en of de op film vastgelegde re-enactment haar iets heeft opgeleverd, lijkt Kars zelf geen middelvinger in de pap te hebben.
Als het glas halfvol is, en dat is de veelbelovende Kars van harte gegund, kun je zeggen dat Kars Leyla een wit canvas heeft gegeven. Een canvas waarop zij de fictie van haar eigen leven mag schilderen. Kars als de kunstenaar die kunstenaars maakt, zogezegd. Dit is een romantische notie die nog het meest lijkt op een reclameleus voor de nieuwste Canon fotocamera. Maar als het glas halfleeg is, zeg je dat Kars toch echt zichzelf het witte canvas had moeten geven. Dat hij zijn eigen leven en zijn eigen trauma's had moeten naspelen. En dat hij dan geen arm om zichzelf heen had moeten slaan.
