Een stelletje edellieden uit de pruikentijd zit zich vol te schransen aan een weelderig gedekte tafel. Er wordt gelachen, gezopen en gebrald. Een donkere lakei bedient het gezelschap, waarop één van de gasten vraagt hoe dat nou bevalt, 'zo'n neger'. Dan wordt het tafereel opeens ruw verstoord door een binnenstormend politieteam dat het hele gezelschap aan flarden schiet. Waar kijken we in godsnaam naar?
We kijken naar een historische re-enscenering. Zakenman Antoine en zijn bedrijf 'Tijdreizigers' bieden een extravagante service aan. Voor een flinke som geld kun je je wildste historische dromen uitleven in een minutieus samengesteld decor inclusief acteurs. Victor, een uitgebluste cartoonist met een hang naar het verleden, is pas door zijn vrouw Marianne het huis uitgesmeten als hij een uitnodiging ontvangt van Antoine. Welke dag hij het liefst wil herbeleven? 16 mei 1974, de dag waarop hij Marianne leerde kennen in een cafeetje in Parijs. Een uitgebreid voorgesprek volgt; om de beleving zo natuurgetrouw mogelijk te maken, moet Victor zoveel mogelijk details beschrijven. Welk accent had de barman? Welk liedje speelde de muzikant in de hoek?
Als Victor het decor uiteindelijk binnenloopt, is hij aangenaam verrast. Natuurlijk, alles is artificieel, maar het voelt wel erg lekker om weer in dat Frankrijk van de jaren zeventig te vertoeven. De actrice die Marianne speelt, betovert hem bovendien net zo als de echte Marianne dat vijfenveertig geleden deed. De echte Marianne zit zich in het heden intussen op te vreten, zich afvragend of ze die goeiige Victor wel zo hardhandig de deur had moeten wijzen.
La Belle Époque speelt op een originele manier met het 'boy meets girl'-uitgangspunt van de romantische komedie. Maar valt Victor voor de actrice of leert hij dóór haar weer met frisse ogen naar zijn vrouw in het heden kijken? Als een soort Jim Carrey uit The Truman Show wandelt hij door een volledig gescripte wereld, onderwijl een les lerend over het echte leven.
Filmmaker Nicolas Bedos heeft zich ongetwijfeld laten inspireren door soortgelijke metafilms zoals Eternal Sunshine of the Spotless Mind en Synecdoche, New York. Het risico van dit soort films is dat ze makkelijk bezwijken onder het gewicht van torenhoge ambities. Bedos overspeelt zijn hand soms door te veel te willen vertellen. Zo is niet helemaal duidelijk wat de plotlijn over Victors zoon nu eigenlijk toevoegt aan het geheel. Daar staat een hoop tegenover. Naast de geweldige openingsscène zitten er genoeg leuke vondsten in de film om je twee uur geboeid te houden.
