Niemand zag haar al staan. De twaalfjarige Sue is verre van de populairste meid van de klas en haar bloedeigen moeder heeft het liever druk met haar wetenschappelijk onderzoek. Wanneer Sue een wanhopige poging doet om mams aandacht te trekken met een verjaardagssurprise in haar lab, loopt alles in de soep. Ze krijgt het goedje NT26D per ongeluk binnen en heeft ineens een superkracht: letterlijk onzichtbaar worden. Niets te vroeg, want haar moeder wordt ontvoerd en Sue moet met haar vrienden duivelse plannen zien te verijdelen.
Dit is het tijdperk van de superhelden. Geen wonder dat Europa in navolging van Hollywood ook een blikje begaafde individuen opentrekt. Al is daar wel iets opmerkelijks aan de hand. Wil de film niet totale pulp zijn - zoals het Russische Guardians - en het onderwerp een beetje serieus nemen, dan is hij al gauw gericht aan kinderen. Alsof zij dit soort films als enige op waarde kunnen, en misschien wel mogen, schatten. Als dat waar was, zouden alleen kinderen aan Avengers: Endgame een recordbrekende 2,8 miljard dollar hebben gespendeerd. Dat is een flinke berg zakgeld. Soit.
Invisible Sue is zo'n kinderfilm die de wens om superheld te worden serieus neemt en er vooral ongelofelijk veel avontuurlijke lol mee weet te beleven. Als daar al kritiek op kan worden geüit, dan kun je het wat flauw vinden dat Sue al hoopt een superheld te worden voordat het verhaal begint. Ze leest namelijk veel heldenstrips, met als favoriet SuperMoon. Goedmakertje is dat haar superkracht net datgene is wat ze eerst ziet als haar zwakte: mensen zien haar niet staan. Je pijnpunt ombuigen tot je sterkste kant is ook een beetje een cliché, maar wel een heel lekkere.
Met de belangrijkste factoren zit het wel goed in Invisible Sue. De actie en de opbouw zijn lekker spannend, het enthousiasme is aanstekelijk en de belangrijkste hoofdfiguren zijn meteen je beste vrienden. Sue vertrouwt vooral op twee leeftijdsgenoten: de nieuwe klasgenoot Tobi en technieknerd Kaya, die liever App wordt genoemd. Zijn stunttalent met een BMX-fiets en haar vermogen om uit te vinden zijn zowat superkrachten. En ze komen soms wel héél handig uit. Zo vliegen ze tijdens een achtervolging met zijn drieën op één scootertje met een salto over een blokkade heen. Maar dat is eigenlijk ook wel een beetje wat we willen zien van deze film.
Waar je alleen niet te veel op moet hopen, is een volledig dichtgetimmerd verhaal. Dat de vader van Sue bijvoorbeeld lange tijd van het toneel verdwijnt, krijg geen betere verklaring dan dat dit het plot ten goede komt. Ook wordt er op een cruciaal punt onhandig een conflict tussen Sue en Tobi ingeramd. En er zijn een paar momenten waarop je amper kunt volgen wat er gebeurt, laat staan waarom. Het eindresultaat is telkens dat het verhaal een nieuw duwtje heeft gekregen, wat uiteindelijk toch het meest van belang is.
Als ervaren kijker voel je hoe hardhandig er met pionnen wordt geschoven in dit schaakspel. Maar of dat zo erg is... De film mikt met name op een jonge doelgroep. En ook al verdient iedereen het beste wat er te krijgen is, mag je sommige schoonheidsfouten best een beetje door de vingers zien. Zoals de vrij lelijke nasynchronisatie die Invisible Sue voor de Nederlandse markt kreeg. De verhouding tussen spraak en ander filmgeluid is nogal uit balans, maar ten eerste kun je dat de Duitse makers niet aanrekenen en ten tweede went het na verloop van tijd genoeg om meegetrokken te worden in het kijkplezier.
Het verhaal zet je ook een paar keer lekker op het verkeerde been, door te spelen met conventies. Invisible Sue geeft M. Night Shyamalan met zijn Glass lik op stuk. Als je een plottwist in je superheldenverhaal stopt, kun je het maar beter simpel en niet al te zweverig houden. De onverwachte wendingen geven Invisible Sue voor jonge fans een grote herkijkbaarheid, omdat alle voortekenen die ze de eerste keer misten opnieuw zullen willen bekijken. En daarna nog een paar keer, omdat de film zo'n bak plezier is. Dat is wat je als kind wilt: een film die je steeds opnieuw kunt bekijken.
