Wie wil aanschouwen hoe camerastandpunten bepalend kunnen zijn voor hoe je een scène ervaart, biedt Five Feet Apart met zijn openingsscène een mooi schoolvoorbeeld. Hierin zien we drie jeugdige vriendinnen in de kamer van een van hen een gesprek voeren met het enthousiasme dat zo typisch is voor hun leeftijd. Wanneer twee van hen vertrekken, veranderen de camerastandpunten en wordt duidelijk dat degene die is achtergebleven zich niet in haar slaapkamer bevindt, maar in een ziekenhuiskamer. De jongedame genaamd Stella heeft namelijk cystische fibrosis, ook wel bekend als taaislijmziekte, waarvoor ze wordt behandeld in afwachting van donorlongen. Aldus is haar leefwereld beperkt tot het ziekenhuis, maar al gauw wordt duidelijk dat ook daar de traditionele romkomregels van toepassing zijn.
Ga maar na: Five Feet Apart draait om een goed georganiseerd meisje met een homoseksuele beste vriend, dat tegen haar zin verliefd wordt op een cynische bad boy die door haar invloed gaandeweg het perfecte vriendje wordt. Het enige nieuwe element is dat al deze personages lijden aan een ziekte die hun levensverwachting nogal tempert. Dat brengt ze in zekere zin bij elkaar, maar ook weer niet te veel: vanwege infectiegevaar dienen ze altijd een afstand van zo'n anderhalve meter te bewaren. En mochten ze die maatregel even vergeten, dan is er altijd wel een zwarte no-nonsense zuster in de buurt die ze erop wijst. Maar ja, probeer twee verliefde tieners maar eens uit elkaar te houden...
Zelfs kijkers zonder enige interesse in compositie, kleur, focus en camerastandpunten zullen in hun beleving nog steeds gestuurd worden door het visuele aspect. Een film kijkt nu eenmaal een stuk lekkerder weg wanneer hij visueel interessant is. De kans bestaat om daarmee het doel voorbij te schieten en Five Feet Apart is daar helaas een voorbeeld van. Door alles op een prettige manier in beeld te brengen, wordt het drama namelijk nogal begraven. Het ziekenhuis waar Stella haar dagen slijt, wordt regelmatig gepresenteerd als haar gevangenis, maar de beelden suggereren eerder een speelplaats waar je naar hartenlust kunt ronddwalen, speurtochten kunt uitzetten en halsoverkop verliefd kunt raken. Niet dat de film volledig zonder enige opsmuk had moeten worden gefilmd, maar het zou mogelijk moeten zijn om visueel interessant uit te pakken zonder de kijker de ellende van de personages te doen vergeten.
Maar goed, Five Feet Apart is dan ook niet bepaald gemaakt als een loodzwaar medisch drama, maar meer als een romantische film met in de marges wat tragische elementen. Gelukkig vervalt hij niet in de kwalijke traditie om ziekte en dood romantisch te maken, maar wordt enkel erkend dat romantiek niet geheel voorbehouden hoeft te zijn aan kerngezonde mensen die uitzicht hebben op een lang leven met elkaar. Een andere fijne opsteker is dat Stella niet wordt opgevoerd als degene die vredig mag sterven zodat mensen in haar omgeving op volle sterkte kunnen doorleven. Je kent ze wel: de jong overleden zus of vriendin die mensen ter sprake brengen om te benadrukken dat je alles uit het leven moet halen. De zieke Stella vervulde die voorbeeldrol weliswaar ooit voor haar gezonde zus, maar die is juist bij zo'n typisch leef-alsof-het-je-laatste-dag-is-uitspatting gestorven. Stella's dood zou net zo zinloos zijn.
Five Feet Away is soms schaamteloos sentimenteel en zit vol met grote gebaren, maar blijft altijd net binnen de grenzen van het betamelijke. Dat zit hem voor een groot deel in de sympathieke vertolkingen van de cast. Haley Lu Richardson torent er met haar hoofdrol stevig bovenuit. Op knappe wijze laat ze een breed spectrum aan emoties en maakt het zelfs geloofwaardig dat ze op een zeker moment alle verstand achter zich laat. En ach, een film die enige romantiek kan persen uit het samen vasthouden van de uiteinden van een biljartkeu (die zo ongeveer de gewenste afstand biedt), doet sowieso iets goed. Five Feet Away is verre van perfect, maar de beoogde (jeugdige) doelgroep zal er waarschijnlijk als een blok voor vallen.
