In de jaren tachtig en negentig was er een vloedgolf van pulpachtige stalkerfilms, met als absoluut hoogtepunt Fatal Attraction. Het genre overleefde het millennium amper, maar regisseur Neil Jordan doet met Greta een poging om een dergelijke film opnieuw aan de man te brengen. Hij schakelt met Chloë Grace Moretz en Isabelle Huppert twee uitstekende actrices in, maar helaas zijn daarmee alle goede kwaliteiten van de film wel genoemd.
Greta draait om Frances, gespeeld door Grace Moretz, een onnozele jongedame die met haar beste vriendin in New York woont. Als ze op een dag in de metro een onbeheerde handtas tegenkomt, ontmoet ze eigenaar Greta. Deze oudere dame wil Frances maar wat graag aan haar vriendenkring toevoegen en dit neemt op een gegeven moment een bijzonder onaangename wending. Haar gedrag wordt steeds onprettiger voor alle betrokken personages.
Jordan is geen onbekwaam filmmaker. De regisseur schokte in de vroege jaren negentig bioscoopgangers met The Crying Game en was verantwoordelijk voor The Borgias, één van de meest onderschatte tv-series van de laatste jaren. Zijn talent om een cinematische ervaring te creëren, komt in bepaalde scènes van Greta ook wel naar voren, maar waar de twists van zijn eerdere werken altijd uitstekend opgebouwd en onverwacht waren, schiet deze film geregeld in volle vaart uit de bocht.
Het is aan Huppert en Grace Moretz om te compenseren voor het matige schrijfwerk en de lompe verhaalvertelling. Daarin slagen ze optimaal. Huppert geniet met volle teugen van haar rol als enge, ongemakkelijke stalker in haar eerste grote rol sinds haar met een Oscarnominatie bekroonde werk in Paul Verhoevens Elle. In de slachtofferrol vindt Moretz, maar ook Maika Monroe in de rol van Frances' huisgenoot, genoeg plezier om de film bij vlagen boven de pulpfactor uit te laten stijgen.
Het lijkt echter niet alsof Jordan meer wil dan laten zien hoe krankzinnig en over de top hij een rivaliteit tussen twee bekwame actrices kan brengen. Het is niet de bedoeling dat er dieper gekeken wordt naar symboliek, verhaaltechnieken of een interessante nieuwe draai aan het genre. Daar is natuurlijk niks mis mee, maar je zou verwachten dat de film dan in de laatste akte haar eigen absurditeit volledig omarmt. Daar slaagt Greta nauwelijks in, waardoor ook de kans om nog een bepaalde cultwaarde te verwerven verloren gaat.
Alleen de meest toegewijde fan van B-films zal deze hysterische, matig geschreven en slecht afgewerkte film leuk. Voor Huppert valt te hopen dat ze haar aanzienlijke talent ooit nog in een echt goede Hollywoodfilm ten tonele mag brengen, want deze film is één grote gemiste kans.
