Het gevaar van het snel verwerken van recente gebeurtenissen in een boek of film is dat het heel eenvoudig is om feitelijke onjuistheden te spotten of omstandigheden goed te kunnen inschatten. Dat is dan ook het gevoel dat overheerst in de nieuwste van Ben Sombogaart die gaat over de gevolgen en nasleep van de Arabische Lente.
Deze revolutionaire beweging in Noord-Afrikaanse landen en het Midden-Oosten staat velen nog helder voor de geest. Sombogaart wekt de indruk dat zijn smoorverliefde en door de opstand uiteengedreven geliefden geen keuze hebben. De historische gebeurtenis vormt de achtergrond voor een schrijnend liefdesepos. En het ergste is nog wel dat het gebaseerd is op een waargebeurd verhaal dat schrijfster Christine Otten vervatte in het gelijknamige boek, waar ze de personages nog bij hun echte namen noemde.
De Tunesische Nazir en de Hollandse Kimberly ('Kimmy') zijn als een blok voor elkaar gevallen. Een huwelijk aan het strand is het gevolg en het stel kan hun geluk niet op, vooral als ook nog eens blijkt dat ze een kind verwachten. Dan breekt begin 2011 de opstand uit in Tunesië. Kennelijk zit er voor het koppel niets anders op dan naar het veilige Nederland te vluchten. Omdat Nazir over een visum moet beschikken blijft hij achter in Tunesië. Ondertussen stelt zijn vrouw alles in het werk om hem naar Nederland te krijgen.
Wat de regisseur opbreekt is het perspectief dat hij kiest. Je begeeft je op glad ijs door te stellen dat er geen andere keuze bestaat dan een veilig onderkomen zoeken in de Lage Landen. Die indruk wil maar niet naar de achtergrond verdwijnen. Denkt Sombogaart werkelijk dat Tunesië één of ander ontwikkelingsland is waar Kimmy onmogelijk haar kind ter wereld kan laten komen? En heeft Nazir geen familie waar hij een veilig onderkomen met zijn vrouw kan vinden?
Ook al is de bron de werkelijkheid en mogen we de beweegredenen van het bestaande stel niet bagatelisseren, toch valt Rafaël het makkelijkste samen te vatten als: waarom moeilijk doen als het makkelijk kan? Het gegeven van de Arabische Lente wordt nog eens extra kracht bijgezet door Nazir samen met zijn beste vriend Rafaël op een boot naar het Italiaanse Lampedusa te zetten.
Ondertussen loopt Kimmy aan tegen een muur van bureaucratie en lukt het haar niet om met haar nieuwbakken echtgenoot in Italië in contact te komen. Tot overmaat van ramp heeft ze ook nog heel wat te stellen met haar stugge, haast apathische moeder die maar moeilijk de levenskeuzes van haar dochter kan goedkeuren. Nee, Sombogaart doseert niet in de bakken ellende die hij en het echte leven over zijn personages uitstorten. Hij had de moeite beter kunnen investeren in een geloofwaardiger verhaal en goed uitgediepte karakterontwikkelingen. Nu is het oppervlakkigheid troef.
Hoe schrijnend het liefdesverhaal ook is, Sombogaart maakt er een commerciële tranentrekkende draak van met een laag geloofwaardigheidsgehalte. Het zijn uiteindelijk de internationale media die zich het lot van Kimmy en Nazir het meest aantrekken en de zaak in een stroomversnelling brengen. Maar laten we eerlijk zijn: ook gewoon omdat ze er een human-interestverhaal in zien dat de vluchtelingencrisis een gezicht kan geven.
Hoofdrolspelers Melody Klaver en Belgische Nabil Mallat kun je moeilijk de schuld geven. Zij moeten het zien te rooien met een platgeslagen scenario van Tijs van Marle dat van hartverscheurend tafereel naar hartverscheurend tafereel hobbelt. Sombogaart kan schermen met het waargebeurde karakter van zijn drama wat hij wil, maar hier redt hij zich maar moeilijk uit. Hoe het kind van het stel zal heten laat zich ook niet al te moeilijk raden.
