De laatste dinopopulatie moet gered worden. Oude helden worden uitgenodigd in een kasteelachtige villa om een wanhopig reddingsplan te bespreken. Zij zien het als een verschrikkelijk idee, een domme sollicitatie naar een Darwin Award. Maar hun emoties worden gemanipuleerd en ze gaan uiteindelijk toch, om iemand te redden. Ondertussen sturen naïeve zakenlui ook een overambitieuze jager naar het eiland, om de dieren te vangen. Klinkt dit misschien bekend?
The Lost World: Jurassic Park dient als sjabloon voor het verhaal van Jurassic World: Fallen Kingdom; de eerste akte is nog net geen overschrijfwerk. Dat de 'soft reboot' uit 2015 veel zou overnemen uit het origineel leek vanzelfsprekend. Om voor de tweede Jurassic World het minder succesvolle The Lost World ook te kopiëren, is wel een opvallende keuze. Terwijl Trevorrow met zijn heropening van het park niet kon tippen aan het meesterwerk van Spielberg, maakt Bayona nog een kans.
Spielberg bleef behoorlijk lang in de jungle hangen met The Lost World. Zodanig lang dat de brute actiescènes ietsjes eentonig werden, althans tot de finale in de stad. Bayona probeert hier duidelijk van te leren, door zoveel mogelijk variatie en spektakel in één junglescène te proppen, om Isla Nublar daarna zo gauw mogelijk weer te verlaten. Hij kiest voor een vulkaanuitbarsting die zorgt voor een onafgebroken reeks van actiescènes met elk denkbaar element. Soldaten worden uit elkaar gereten, dinosauriërs houden een episch duel terwijl het menselijk vee toekijkt en de vulkaan kan elk moment ploffen. Achtervolgingen in donkere halletjes, lavarivieren, verdrinkingsdood, dinokuddes en voertuigen die dienen als doodskisten. Bayona weet prima om te gaan met de lava- en watereffecten in dit indrukwekkende en peperdure stukje actiefilm.
Pas vanaf dit punt begint Fallen Kingdom een beetje te leven met nieuwe ideeën. Owen die probeert bloed te tappen uit een T-Rex vindt een goede balans tussen humor en gevaar. Daarnaast zorgt een nieuwe superdino, die echt spelletjes speelt met zijn slachtoffers, voor heerlijke sadistische momenten. Voornamelijk wanneer dit beest losgaat in het donker laat Bayona iets meer zijn achtergrond zien in horrorachtig drama. Toch gaat hij hier niet te ver in en probeert hij de finale nog wat trekjes te geven van de originele thema's: onbeheersbare natuur versus menselijke arrogantie en kapitalisme; onmisbaar in een echte Jurassic Park-film.
Vergeleken met de eerste Jurassic World is het verhaal iets sterker, of in ieder geval coherenter. Trevorrow en zijn team hadden zoveel elementen in de film gestopt dat het een grote achtbaanrit werd met een hoop onlogische scènes. Ditmaal geen kinderen met krokodillentranen, zakenvrouwen op hakken of een overdosis aan subplots. Er wordt vol ingezet op de morele kwestie rondom het opnieuw laten uitsterven van de dinosauriërs, of ze juist te redden. Bayona komt hier meermaals op terug, één keer met een prachtig beeld waarin de boodschap kristalhelder overkomt.
Toch zijn er flinke kanttekeningen. Fallen Kingdom komt ondanks een paar ijzersterke nieuwe scènes toch over als een uitgekauwde boel. Door het hergebruiken en mixen van oude ideeën overheerst het gevoel dat men niet weet waar de franchise heen moet. Die doelloosheid wordt extra benadrukt door enkele verhaalwendingen die zo laat ingezet worden, dat het meer vage opzetjes zijn voor deel drie en niets toevoegen aan het eigen verhaal. Men had beter kunnen werken aan de relatie tussen Owen en Claire, die prima functioneren als actiehelden, maar niet als protagonisten met een diepere laag. Iets wat we best mogen verwachten gezien de originele Jurassic Park.
Jurassic World: Fallen Kingdom is net als zijn voorganger een remix van eerdere films. Ditmaal wordt het minder op puur spektakel gegooid - buiten de vulkaanuitbarsting - en meer op een paar kleine scènes in de moderne wereld. Hierbij komt vrijwel elke dino uit het oeuvre langs, zelfs de Pachycephalosaurus krijgt zijn grote moment. Terwijl Bayona de actie prima regisseert en meerdere actiescènes op zichzelf al een bioscoopkaartje rechtvaardigen, is er toch een nare nasmaak. Jurassic Park staat of valt niet met de prachtige kunstdino's, maar de reacties van de mensen eromheen. Hier stelt Fallen Kingdom wederom teleur met platte personages. De nieuwe samengestelde superdino is weliswaar af en toe echt imponerend, maar aan het eind van de rit is het vooral een metafoor voor de frankensteinachtige aard van de franchise. Dit deel heeft een eigen smoel, maar de beste momenten en quotes zijn nog steeds geleend uit de betere delen.
