De eigenzinnige puber Coco is volgens velen maar een vreemde eend in de bijt. Anders dan haar leeftijdsgenoten loopt de dertienjarige jongedame liever niet in jeans en gympen, maar hult ze zich in exclusieve kleding die ze overal en nergens vandaan haalt. Haar inspiratiebronnen zijn niet Levis of Nike, maar Chanel en Lagerfeld.
Als bijbaantje werkt Coco dan ook in een boetiek waar ze niet het afgezaagde assortiment verkopen. Haar eerste middelbareschooldag gaat ze dan ook vol frisse moed tegemoet. Totdat de populaire meiden van de school haar opvallende look belachelijk maken en haar voor clowntje verslijten. Fijn, dat is dan een bijnaam waar Coco nooit meer vanaf komt.
Om maar niet al te veel op te vallen trekt ook zij maar een standaardoutfit aan. Maar het bloed kruipt waar het niet gaan kan. Coco komt op het spoor van een talentenjacht waarbij de beste modevlogger een stage in Parijs kan winnen bij Channel. Na enige bedenkingen schrijft Coco zich in. Anoniem, weliswaar als The Style Tiger met een masker voor haar gezicht. Ze groeit uit tot een waar fenomeen op school, maar niemand kent de ware identiteit van de geheimzinnige modetijger.
De boekverfilming 100% Coco naar regie van Tessa Schram draait om voor pubers fundamentele vragen zoals: ben ik wel cool, hoor ik er wel bij en is je karakter niet veel belangrijker dan je uiterlijk? Niet voor niets houdt Coco's moeder zich bezig met het innerlijk en mediteert ze zichzelf suf. Dit contrast wordt door Schram, de dochter van regieduo Dave Schram en Maria Peters bekend van de vele Carrie Slee-verfilmingen, dan ook lekker breed uitgedragen.
De vragen stellen is ze beantwoorden. Ook al probeert Schram het helemaal bij deze tijd te houden, waarin vloggers ware supersterren zijn en flink binnenlopen met het verbeelden van hun dagelijkse leven, de creativiteit is ver te zoeken in de uitwerking ervan. De vele door hormonen geplaagde personages die hier acte de presence geven hebben allen een duidelijke functie en doel en het bronmateriaal van Niki Smit windt daar ook geen doekjes om.
Er is de hunk van de school Bruno, de bitch die eigenlijk heel onzeker is en de outsiders die stiekem best cool zijn. Natuurlijk heeft de doelgroep behoefte aan lekker duidelijk omlijnde rollen, maar het valt te betwijfelen of hier nou echt niets originelers mee uit te halen viel. Daar komt bij dat de titelfiguur weliswaar dertien is, maar te maken heeft met verhaallijnen die toch net iets te kinderachtig zijn aangezet.
100% Coco lijkt dus met name te mikken op meisjes die nog jonger zijn dan Coco zelf en die misschien nog enorm tegen het personage opkijken. Het is een gemiste kans dat Schram de doelgroep niet wat breder heeft kunnen trekken.
