Het doel heiligt de middelen. Er is geen volkje dat dit zo letterlijk opvat als de Amerikanen. Zo kan het gebeuren dat met een vingertje wijzend naar het tweede amendement van de Amerikaanse grondwet (het recht op wapenbezit) een Texaanse student een vuurwapen de collegezaal in mag nemen. Een iets nobeler doel dan de vrijheid tot zelfbescherming wordt gediend in de DC-verfilming Suicide Squad moge duidelijk zijn. Al is het hoofd van een geheime Amerikaanse overheidsorganisatie nogal vaag over welk doel ze nastreeft. Deze Amanda Waller prevelt iets over nationale en mondiale veiligheid en bescherming tegen terroristen. Waar hebben we dit eerder gehoord? Een concrete vijand is nog niet voorhanden als een vastberaden en bikkelharde Waller door haar kaartenbak met superschurken bladert. Maar een legertje slechteriken bestaande uit huurmoordenaars en andere psychopaten komt wellicht goed van pas als er serieuze wereldbedreigende stront aan de knikker is. In ruil voor strafvermindering gooit Waller, die net als vertolkster Viola Davis wel van een risico houdt, schijnbaar achteloos de gevangenisdeuren open. Maar hoe betrouwbaar is een clubje criminelen en zijn ze wel in de hand te houden?
Na het tegenvallende, veel te langdradige Batman v Superman: Dawn of Justice is Suicide Squad het derde hoofdstuk in het Extended Universe van stripboer DC. Het vormt bovendien de opmaat voor Justice League van volgend jaar, waarin superhelden samen de strijd tegen het kwaad aangaan. Zo op papier is het best een prikkelend gegeven om juist de boefjes een hoger doel na te laten jagen. Omdat er zo veel te vertellen valt over de achtergrond van de schurken ontkomt regisseur David Ayer niet aan het afwerken van hun achtergrondverhaaltjes. Al is het maar omdat de formule waarbinnen hij moet opereren dit nu eenmaal dicteert. We maken kennis met de trefzekere huurmoordenaar Deadshot, die door Batman in de bak is gegooid en we eigenlijk Dadshot moeten noemen omdat hij slappe knieën krijgt zodra zijn dochter in beeld komt. Dan is er nog de Joker en zijn liefje Harley Quinn die ooit zijn psychiater was maar nu als een knotsgekke groupie achter hem aan dribbelt. Het team wordt aangevuld door onder andere een Australische bankrover met een boemerang, een licht ontvlambaar volgetatoeëerd bendelid, een superschurk met een reptielenhuid en een Japanse zwaardkunstenares. Het zooitje ongeregeld wordt aangestuurd door Rick Flag, die de orders van Waller uitvoert.
Veel tijd gaat op aan introductie en opmaat. Op momenten ontstaat een mogelijk interessante dynamiek tussen de verschillende foute egos, maar je kunt je niet aan de indruk onttrekken dat Ayer er met zijn eigen scenario meer uit had kunnen halen. De neuzen staan opvallend vaak dezelfde kant op. Als de introducties, met name over hoe de stouterds gepakt zijn en wat ze allemaal op hun kerfstok hebben, achter de rug zijn en de helft van een aan Guardians of the Galaxy refererende hippe soundtrack al voorbij is gerold, kan er eindelijk wat actie komen. Grootste troef in dit opwarmertje is Jared Letos Joker. De acteur heeft de schier onmogelijke taak om de rol van Heath Ledger te doen vergeten. Leto maakt van zijn personage een gangsterbaas die bijna verzuipt in coole situaties en die heel wat van zich aflacht. Het is de acteur te prijzen dat hij zijn eigen invulling aan het personage heeft weten te geven, maar het is hier toch vooral een eendimensionale stripfiguur en niet zon geraffineerde psychopaat als Ledger wist neer te zetten. Zodra Leto het scherm met Margot Robbie deelt houdt hij de aandacht langer vast. Robbie is in de rol van Harley Quinn een onvoorspelbaar gestoord wijf dat zich enkel in overdadige superlatieven laat omschrijven. Schaars, maar treffend zijn de momenten waarop Quinn haar masker laat vallen en haar kwetsbaarheid toont. Waren er maar meer ex-bajesklanten die wat meer facetten van hun persoonlijkheid lieten zien. De beschermende vader in Deadshot komt nog het dichtst in de buurt, maar dit draait herhaaldelijk op teleurstellingen en zoetsappigheden uit.
Tijdens de langgerekte aanloop maken we ook kennis met het liefje van Rick Flag, archeologe June Moone die bezeten raakt van een eeuwenoude Zuid-Amerikaanse geest. Zodra ze deze aanroept verandert ze in de Enchantress, een duistere demon met bovennatuurlijke krachten die niet misplaatst zou zijn in een Japanse horrorfilm. Deze plotlijn maakt de weg vrij voor de finale, waarbij de visueel overdonderende Enchantress ook nog eens hulp inroept. Actrice annex model Cara Delevigne verliest als de Enchantress veel krediet in de slotscènes, waarin ze de overtreffende trap van over de top neerzet en ook nog eens overschakelt op een onheilspellend echoënd Brits accent. Het zijn de aanloop naar de finale en de makkelijke oplossingen die Ayer presenteert waarbij Suicide Squad op zijn gat valt. Het potentieel aan interessante personages weet niet alle creatieve snaren te beroeren en het gebrek aan karakterontwikkeling en uitdieping gaat in een door speciale effecten en bulderende geluidssalvos gedomineerde finale tegenstaan. De lol bij de cast en makers spat ervan af, maar dat is niet genoeg om twee uur mee te vullen, laat staan de rasechte genrefanaat tevreden te stellen.
