Le Nouveau is een Franse tienerfilm in de stijl van het werk van John Hughes uit de jaren tachtig, zoals The Breakfast Club en Pretty Pink. Hoewel de kinderen in Le Nouveau iets jonger zijn, doen hun belevenissen denken aan die uit beide films. Net zoals Hughes slaagt regisseur Rudi Rosenberg in zijn debuut erin om de bitterzoete gevoelens die de tienerervaring definiëren te vertalen naar het witte doek. Van gedeelde humor met vrienden tot de euforie van de eerste liefde tot de pijn van de eerste afwijzing. Dit maakt Le Nouveau allesbehalve verrassend maar wel sympathiek.
De dertienjarige Benoît is 'le nouveau', de nieuwe jongen op een nieuwe school. Daar probeert hij nieuwe vrienden te maken met een stel populaire jongens, maar al snel blijken zij een stel nare pestkoppen en hij hun nieuwe doelwit. Op advies van zijn oom geeft hij een feestje voor de hele klas, maar slechts drie kinderen komen opdagen: de vreemde Joshua (die hem eerder een cassetterecorder probeerde te verkopen, maar dan zo door zijn eigen verkooppraatje wordt overtuigd dat hij het apparaat wil houden), de autistische Constantin (die voortdurend een koor probeert op te zetten) en de gehandicapte Aglaée (eveneens net nieuw op school). Het viertal outsiders wordt door deze omstandigheden vrienden. Daarnaast is Benoît verliefd op de mooie Zweedse Johanna, maar zijn eerste versierpogingen zijn niet bepaald succesvol het is zelfs maar de vraag of ze echt doorheeft wat zijn gevoelens voor haar zijn.
De grote kracht van Le Nouveau zit hem in de herkenbaarheid van de emoties van de tieners, en hoe goed die voelbaar worden. Bijvoorbeeld de onhandigheid van de in eerste instantie timide Benoît, die contact probeert te leggen met zijn leeftijdgenoten maar niet weet hoe, of zijn machteloosheid als hij gepest wordt. Dat is moeilijk om naar te kijken. Daartegenover staat de pure euforie die hij ervaart tijdens de opbloeiende vriendschap met Johanna, stiekem het meisje van zijn dromen (en dat van vele andere jongens op de school). Leuk zijn ook de momenten waarop hij loslaat om populair of geaccepteerd te worden door de rest van de school, waardoor hij niet alleen plezier beleeft met zijn vrienden maar ook met meer zelfvertrouwen en zelfrespect juist populairder wordt.
Hoewel Rosenberg met het verhaal en de gebeurtenissen de clichés van het genre niet uit de weg gaat, voelt de film dankzij de goed getroffen emoties en ervaringen toch realistisch en fris aan. Dat komt onder andere door Rosenbergs gevoel voor humor, aandacht voor detail en de charmante cast van jonge acteurs. Het helpt ook dat de debuterende regisseur zelf het script schreef, aangezien hij dat deels baseerde op ervaringen uit eigen jeugd. Hoewel Rosenberg met bekende plotlijnen werkt, maakt hij ze zich volledig eigen, waardoor Le Nouveau tegelijk voorspelbaar en origineel is. Deze kwaliteit maakt van Rosenberg een talent van wie we hopelijk nog meer gaan zien in de toekomst.
