Dan is een weduwnaar die in zijn uppie zijn drie dochters probeert op te voeden. "Dan in Real Life" is de adviescolumn die hij schrijft over opvoeden, maar hij worstelt er zelf soms ook mee. De dag dat hij zijn dochters in de auto laadt om naar het jaarlijkse familie-uitstapje te gaan, zijn de oudste twee in ieder geval flink pissig op hem. Aangekomen in het dorp ontmoet hij de mooie Marie op wie hij spontaan verliefd wordt. Zij lijkt ook wel wat in hem te zien en Dan leeft helemaal op. Het probleem? Ze blijkt de nieuwe vriendin van zijn broer te zijn.
De familie van Dan is zo'n typische familie die alleen in Amerikaanse films lijkt te bestaan: pa en ma hebben een enorm rustiek huis ergens op het platteland, de vier volwassen kinderen hebben allemaal partners en kinderen, er zijn talloze familietradities, er wordt American Football gespeeld in de immense tuin en er wordt zelfs een bonte avond georganiseerd. Kortom: het is druk, chaotisch en overvol, maar gezellig.
Steve Carell doet het altijd goed als de min of meer normale man die beetje bij beetje de controle over zijn leven verliest en zich steeds neurotischer begint te gedragen. Het is dan ook erg vermakelijk om te bekijken in welke bochten hij zich wringt om zijn verliefdheid op Marie te verbergen. Bovendien moet hij ondertussen ook onder de overmatige bezorgdheid en de koppelingspogingen van zijn familie uit zien te komen.
Jammer is dat alles in de film wel extreem netjes klopt. Zo wil Dan niet dat zijn oudste dochter rijdt... en krijgt hij zelf boete na boete. Zo zegt hij tegen zijn middelste dochter dat wat ze voor haar vriendje voelt geen liefde kan zijn, omdat liefde tijd nodig heeft om zich te ontwikkelen... en raad eens wat er dan met hem gebeurt? En dan is er nog de manier waarop Dan en Marie elkaar ontmoeten; in een boekhandel. Zij denkt dat hij er werkt en hij laat haar in die waan. Ze zoekt een boek dat grappig is, maar op een menselijk grappige manier, niet op een uitlacherige manier. Hm. Zou dat misschien zijn hoe de filmmakers hun film zien? Hoe ze graag willen dat wij de film zien?
Het is menselijk grappig, dat wel. Al zijn de personages vaak lachwekkend, ze worden nooit belachelijk gemaakt. Vrijwel iedereen heeft goede intenties. Zelfs Dane Cook is sympathiek. Je krijgt echt zin om deel uit te maken van deze enorme, rommelige familie. Toch zijn er een aantal dingen die net niet kloppen. Zo is Marie zo ongeveer perfect, compleet met een onmogelijk interessante achtergrond, terwijl Juliette Binoche ook met een paar slechte karaktereigenschappen best onweerstaanbaar is. En dat Dan zo'n ontzettend goede schrijver is...nou, uit de fragmenten die we te horen krijgen is dat niet echt af te leiden. Cliché na cliché wordt opgelepeld en als Marie een paar regels uit het boek dat Dans broer heeft gebruikt om haar te verleiden, als zijn beste zinnen betiteld, begin je toch aan haar smaak te twijfelen.
Dan in Real Life is een film waar je graag van wilt houden. Helaas is het onmogelijk echt superenthousiast te zijn zonder je kritische functionaliteit uit te schakelen. Gelukkig is het ondanks de soms wat houterige en te overtuigd slimme constructies geen opgave om wat tijd met deze mensen door te brengen en mede dankzij de muziek van Sondre Lerche loop je met een lichtere tred de bioscoop uit.
