Ah, de jaren 70 In de jaren 70 bestond er nog geen politieke correctheid, deed iedereen het met iedereen, was discomuziek hip en dwongen politiemannen nog respect af. Tenminste, als we de verhalen moeten geloven. De laatste jaren lijkt het in Hollywood een trend om tv-series uit dit woelige decennium te recyclen tot luchtige, gladde formulefilms. Na Charlies Angels, I Spy en S.W.A.T. moet nu ook Starsky & Hutch eraan geloven. De avonturen van de stoere cops David Starsky en Ken Hutch Hutchinson en hun felrode Ford Gran Torino zijn verfilmd door de man die ons eerder Road Trip en Old School bracht. Het eindproduct is een luchthartige actiekomedie, maar zonder echte actie, en met maar enkele geslaagde grappen. De film is luchthartig, dat zeker, maar het kan niet de bedoeling van de makers zijn geweest dat je de film eigenlijk al weer bent vergeten zodra de eindcredits over het scherm rollen.
David Starsky (Ben Stiller) is een gedisciplineerde no-nonsense politieman die zijn werk strikt volgens het boekje doet: In Bay City, when you step over the line, your nuts are mine. Hij is het type agent dat mensen arresteert voor de kleinste overtredingen, waarbij hij er niet voor terugschrikt zijn pistool te trekken. De gemakzuchtige womanizer Ken Hutchinson (Owen Wilson) heeft zo zijn eigen opvatting over het politiewerk. Hij verdient een centje bij met criminele praktijken, steelt geld van lijken en interpreteert de regels van de wet zoals het hem het beste uitkomt. Politiechef Doby heeft geen idee wat hij met deze twee lastige cops aan moet, en besluit dat beide heren dan maar partners moeten worden: You two deserve each other. In hun eerste opdracht moeten Starsky en Hutch de moord onderzoeken op een man wiens lichaam is aangespoeld op het strand. Geholpen door de pooier/gangster Huggy Bear (Snoop Dogg), komen Starsky en Hutch in hun zoektocht naar de dader al gauw op het spoor van de sluwe drugsbaron Reese Feldman (Vince Vaughn). Deze heeft een methode ontwikkeld waarmee cocaïne geproduceerd kan worden die geurloos is en niet door drugshonden opgespoord kan worden. Het blijkt voor Starsky en Hutch echter knap lastig Feldman te pakken te krijgen.
Dat het verhaal niet veel om het lijf heeft moge duidelijk zijn. De film moet het hebben van de chemistry tussen de twee hoofdrolspelers, Ben Stiller en Owen Wilson. Starsky & Hutch is de zesde film waar de acteurs samen in spelen. En na zes films kennen we het trucje wel. Het lijkt alsof beide acteurs bijna iedere keer dezelfde typetjes spelen. De acteerprestaties van Stiller en Wilson zijn niet slecht, maar ongeïnspireerd en vlak. Grote ster van Starsky & Hutch is Snoop Dogg, die voor zijn rol als gangster Huggy Bear ongetwijfeld heeft geput uit eigen ervaringen.
Alle elementen die de serie tot een succes maakten zijn aanwezig, zij het sterk overdreven. Daardoor is het vaak onduidelijk wat de film wil zijn een hommage of een parodie. Voor een parodie is Starsky & Hutch te eendimensionaal: discomuziek, leren jacks met hoge kragen en afros maken nog geen goede persiflage van de jaren 70. Als hommage schiet Starsky & Hutch eveneens tekort. Daarvoor is de film te voorspelbaar, te saai en te vlak.
Starsky & Hutch is een pretentieloze popcornfilm. En daar is op zich niets mis mee. Maar pretentieloos houdt niet in: ongeïnspireerd en kleurloos, met plichtmatige acteerprestaties en flauwe dialogen. Tijdens het kijken van Starsky & Hutch kun je niet anders dan jezelf afvragen wat de motivatie is van de makers om een dergelijke remake te maken. Is Hollywood zo verstoken van creatief talent dat het alleen maar remakes, sequels, prequels en spin-offs kan produceren? Laten we hopen dat de remakes die ongetwijfeld nog op stapel staan een noemenswaardigere behandeling krijgen.
