Op iedere school loop er wel één rond, een vervelende pestkop, die kennelijk zijn gebrek aan leervermogen moet compenseren door van tijd tot tijd één van zijn medescholieren eens flink af te rossen. In dit geval is dat medescholier Sam, en Sam kan niet wachten om die etterbak eens een ongenadig koekje van eigen deeg te geven. Een wraakscenario wordt gesmeed, maar Sam kan dan nog niet bevroeden welke gevolgen dat zal hebben voor zijn leven en dat van zijn vrienden
Met een gehavend gezicht vertelt Sam aan zijn broer Rocky hoe hij in elkaar is geslagen door George, de grootste rotzak van de school. Samen bedenken ze een ultiem plan om George voor eens en voor altijd terug te pakken. Onder het valse voorwendsel van Sam's verjaardag nodigen ze hem uit voor een boottochtje op de rivier, met als enig doel de pestkop tijdens deze tocht eens goed te pakken te nemen. Samen met Rocky's vrienden Clyde en Marty en Sams schoolvriendinnetje Millie beginnen ze aan de uitvoer van hun uitgekookte plan. Maar al snel leert Sam een andere kant van George kennen. De te dikke jongen met een leerprobleem blijkt namelijk af en toe best aardig en grappig te zijn en zolang hij zijn zelfbeheersing niet verliest, valt hij wel mee. Eigenlijk is George alleen maar wanhopig op zoek naar vriendschap. Sam begint steeds meer te twijfelen of ze het plan nog wel moeten doorvoeren. Op aandringen van Millie besluit hij de anderen over te halen om het complot af te blazen en er maar gewoon een leuk boottochtje van te maken. Maar terugkeren op de ingeslagen weg blijkt niet zo gemakkelijk, want George valt regelmatig terug in zijn oude gedrag en is bij tijd en wijle onuitstaanbaar irritant. Vanaf het moment dat ze in het bootje stapten leek het lot dan ook beslist en een dramatisch einde onomkeerbaar
Voor de kijker is het meer dan duidelijk dat er in Mean Creek enkel verliezers te betreuren zijn. Door de langzame opbouw naar een tragisch einde wint deze, wat rechtlijnige, film misschien aan dramatiek maar boet hij ook aan spanning in.
De tieners acteren bij vlagen briljant, maar af en toe wringt het toch enigszins tussen de jonge acteurs en hun dialogen. Nu ligt dat misschien ook een beetje aan het feit dat we hier niet te maken hebben met een hechte vriendengroep in een avontuurlijke sfeer, zoals bijvoorbeeld in de film Stand By Me, maar toch... Gedurende de bootreis heerst er dan ook bijna continu een gespannen en ongemakkelijke sfeer, die George af en toe weet te breken met zijn grappen. Op die momenten hebben ze allemaal veel plezier met hem en juist op die momenten mist de film overtuigingskracht. Je kunt eenvoudigweg maar moeilijk aannemen dat het werkelijk zo zou gaan, want in feite blijft George een vervelend joch dat stomme grapjes maakt.
Dit betekent niet dat Jacob Aaron Estes ontevreden hoeft te zijn over zijn regiedebuut. Met Mean Creek, waarvoor hij zelf het scenario schreef, heeft hij een film gemaakt die er vanuit cinematografisch oogpunt fraai uitziet. In vele shots zien we de ongerepte natuur in al haar puurheid, totaal onverschillig jegens het menselijke drama dat zich in haar nabijheid aan het voltrekken is. In dat opzicht, en ook vanwege een gelijksoortige verhaallijn, lijkt het soms wel een hommage aan John Boormans Deliverance. Estes heeft zich met overgave toegelegd op het verbeelden van de effecten van tragiek op het leven van enkele doodgewone tieners. Dit levert een aantal krachtige scènes op. Gek genoeg is de meest indrukwekkende scène er één van totale stilte, die zo sterk in beeld is gebracht dat de koude rillingen over je rug lopen.
Mean Creek handelt over moeilijke keuzes in het leven: over verantwoordelijkheid nemen voor je daden en proberen om te gaan met de ingrijpende consequenties daarvan. Dergelijke themas zien we veel vaker voorbij komen, maar dan zijn de karakters vaak volwassenen. Dat het hier om kinderen gaat, maakt het des te schrijnender Mean Creek zal dan ook lang niet aan iedereen besteed zijn, maar voor wie een heftig drama niet uit de weg gaat is de film absoluut een aanrader.
