Wedding Crashers werd in Amerika geafficheerd als dè R-rated komedie van het seizoen. Dat houdt ongeveer in dat het een tienerkomedie is zònder tieners en mèt tieten; de gemiddelde Christelijke filmrecensent loopt na een kwartiertje zwaar getraumatiseerd de zaal uit. Wij heidense Hollanders zijn wel wat meer gewend en Kijkwijzer hield het bij een 12-je, een vloekend ventje en twee in tegenovergestelde richting wijzende paren voetjes. Niet geheel onterecht, want afgezien van wat aftrekken onder de eettafel en wat gezellige bondage blijft het allemaal behoorlijk braaf. Ja, de hoofdpersonen zijn narcistische eikels, maar de inkeer tot brave huisvader laat niet lang op zich wachtten.
De twee narcistische eikels worden gespeeld door Vince Vaughn en Owen Wilson: doordeweeks onschuldige echtscheidingsadvocaten, in hun vrije tijd Wedding Crashers. Zonder uitnodiging en met nagemaakte oorlogsmedailles maken ze hun opwachting op Joodse, Ierse, Italiaanse en wie weet op hoeveel andere soorten bruiloften waar ongeacht het ras altijd wel wat blondjes rondlopen. De champagne vloeit rijkelijk, de mannen zijn bezopen en de vrouwen botergeil. Vooral de Katholieke dames soppen haast van hun kerkbankjes af en de twee Crashers maken er vrolijk gebruik van.
Deze eerste helft is vlot, vrolijk, lekker politiek incorrect en spettert van het scherm af. Wilsons laconieke stijl gaat goed samen met Vaughns hyperactieve gebrabbel en de mooie dames maken het helemaal af. Jammer genoeg duurt het niet lang voor de sexdrive van de heren plaatsmaakt voor ronddartelende buikvlinders. Wilson overtreedt regel 56 van het Woudlopershandboek der Wedding Crashers (fixeer je niet op één vrouw) en wordt hopeloos verliefd op een schattig meisje met een nymfomane zus, een verwaarloosde moeder en het engste van alles: Christopher Walken als vader. Regel 22 (je hebt de bruiloft en de receptie; geen extra tijd) is ook snel gebroken en de mannen vertrekken naar het landhuis van de familie in kwestie.
Eenmaal in de villa van Christopher Walken die Christopher Walken met president-ambities speelt stapelen de clichés zich op. Het schattige omatje zegt vieze woorden, er is een rare kunstzinnige homo die rare kunstzinnige homo-dingen doet en tijdens een potje football worden er mensen in hun kruis geschopt. De hoeveelheid grappen zakt samen met de kwaliteit ervan en het laatste half uur heeft eigenlijk alleen een lollig bijrolletje van Will Ferrell als pluspunt. Dramatische confrontaties met een knipoog alom, maar de energie is eruit. Wat zo veelbelovend begon eindigt met een brakke morning after.
Wedding Crashers is onevenwichtig en flauw, maar ook grappig genoeg om hem eens uit de rekken van je videotheek te trekken. Moest je hardop lachen om het woord 'trekken' in de vorige zin? Dan is hij zelfs een bioscoopkaartje waard.
