In dit Roemeense coming-of-ageverhaal leren we dat het leven in Roemenië onder het bewind van Ceausescu zeker geen pretje was, maar ook dat universele problemen én geneugten van ieders leven iets boeiends kunnen maken. Beginnend regisseur Mitulescu wist niemand minder dan Martin Scorsese en Wim Wenders te overtuigen van de kwaliteiten van zijn script en levert met een klein steuntje in de rug van beide heren een interessante en oprechte film af over een zeer belangrijke historische periode die in de filmwereld nogal onderbelicht is gebleven.
De zeventienjarige Eva wordt naar een hervormingsinstituut gestuurd nadat ze ervan beschuldigd is een beeld van Ceausescu te hebben omgestoten. Samen met haar idealistische klasgenoot Andrej besluit ze uit Roemenië te vluchten door de Donau over te zwemmen. Intussen beleeft Evas jongere broertje grote avonturen in zijn persoonlijke missie Roemenië te bevrijden hoewel hij voortdurend wordt opgehouden door mysterieuze meisjes en het gespeel met zijn vriendjes.
Hoewel het communisme in Roemenië vandaag de dag steeds minder aanwezig lijkt te zijn, was het nog niet zo lang geleden dat het hele land onder het schrikbewind van Ceausescu leed. Journaalbeelden en bloemrijke opinieartikelen in menig krant schetsten een welhaast barbaars land waarin de Roemenen zouden leven. The Way I Spent the End of the World belicht de zaak echter van een andere kant: we zien verjaardagen, een hecht communeleven en puberproblemen die in een willekeurige Amsterdamse volksbuurt ook hadden kunnen plaatsvinden. Mitulescu schetst geen eenzijdig beeld: naast deze luchtigheid is de aanwezigheid van de onderdrukkende regering wel degelijk voelbaar. De regisseur heeft een groot hart, althans, dat is op te maken uit zijn benadering. Zo krijgt het communisme er flink van langs door de knulligheid van die hele ideologie te benadrukken. Communisme is het slimme dikke jongetje vooraan in de schoolbanken: met de bedoelingen zit het wel goed, maar niemand wil er echter vriendjes mee zijn. Deze vergelijking is opzettelijk kort door de bocht: natuurlijk werden levens onder het Roemeense schrikbewind grondig vergald of verknald, maar Mitulesu heeft meer interesse voor relativering en inzicht. Met een knipoog lijkt hij herinneringen op te halen en wellicht is het schattige kleine broertje van Eva wel een personificatie van zijn eigen jeugd in Roemenië.
The Way I Spent the End of the World is ook de film van Dorotheea Petre, die met een onschuldige blik een charisma toont waar X-factorspecialist Henk-Jan Smits trots op zal zijn. Ze weifelt en ze twijfelt als de jonge Eva, maar toont zich vastberaden in haar verlangen de wereld een stukje beter te maken. Als goede dochter, zus en vriendin is ze een geliefd meisje in de film, ook al wordt haar een hoop onrecht aangedaan. Eva is tegelijkertijd een ware feministe, die weigert voor een leven te kiezen waarin zij zich opgesloten zal voelen. Misschien voelt het einde in dit opzicht wat wrang aan, maar men moet niet vergeten dat het hier om een coming-of-ageverhaal gaat en Evas lot nog lang niet bezegeld is. Sterker nog: het laatste shot is een duidelijk, doch prachtig symbool voor de nieuwe kusten die Eva ongetwijfeld zal aandoen in de loop van haar leven. Ook is het een teken voor de bevrijding van Roemenië waarmee Mitulescu een persoonlijke periode van onderdrukking afsluit. The Way I Spent the End of the World bevat een lach en een traan, die veel zeggen over de ontembare levenslust van de mens.
