De poster van Black Snake Moan (de kreun van een zwarte slang) heeft een gerafeld uiterlijk, inclusief afgescheurde randen, nepvouwen en nepvlekken. Op de voorgrond zit een schaars geklede, uitgemergelde Christina Ricci op haar knieën vastgeketend aan een ketting die in de handen van de boven haar uit torenende, kalende Samuel L. Jackson rust. Naast hen prijkt de slogan Everything is hotter down south op de afbeelding. Alles aan deze marketing schreeuwt exploitatie of zelfs sexploitation, van het soort dat in de jaren zeventig veel gemaakt werd.
Dat geldt ook voor de premisse, die niet zou misstaan in een jaren zeventig drive-in-bioscoop: de zwarte, net gescheiden oudere man Lazarus vindt op een ochtend de nymfomane Rae bewusteloos, ziek en in elkaar geslagen naast de weg in de buurt van zijn huis. Terwijl zij twee dagen koortsdromen heeft op zijn bank, wint hij informatie in over zijn gast zonder iemand te vertellen over haar aanwezigheid.
Lazarus besluit dat hij haar van haar zelfdestructieve verdorvenheid moet genezen. Als Rae wakker wordt en wil vertrekken, ontdekt zij dat ze met een zware ketting aan de radiator is vastgeketend. Lazarus vertelt haar dat hij haar geen pijn zal doen, maar dat ze niet weg kan totdat ze klaar is. Hoewel de jonge blanke vrouw eerst hevig protesteert, legt ze zich langzaam maar zeker bij haar lot neer en accepteert zijn zorg.
Uiteindelijk wordt die premisse helemaal niet zo heet, vies of gewaagd uitgewerkt; sterker nog, de uitkomst is behoorlijk braaf te noemen. Dat is meteen het grootste mankement van Black Snake Moan: het gedurfde begin is veelbelovend, maar de ontknoping is vrij simpel en voorspelbaar en maakt de verwachtingen niet waar. Een braaf einde betekent echter niet dat het voorafgaande oninteressant is. Het zijn vooral een aantal individuele scènes die bijzonder sterk zijn en eigenlijk op zichzelf al een kijkbeurt de moeite waard maken.
De film als geheel wordt gered door twee factoren: de acteerprestaties en de muziek. Samuel L. Jackson is volledig in zijn element als de gelovige en standvastige Lazarus; het is zijn beste werk sinds Pulp Fiction. Het is een genot om hem bezig te zien, terwijl hij alles uit de kast haalt. En hij doet meer dan alleen dat: hij zingt ook nog eens en speelt gitaar! Lazarus was ooit een bluesman, en dat verleden komt opborrelen terwijl hij verwerkt dat zijn vrouw en broer er met elkaar vandoor zijn gegaan.
Zowel het zingen als het spelen gaan Jackson erg goed af, wat een paar van de betere scènes van de film oplevert, inclusief de allerbeste: terwijl het huis van Lazarus door een zware regenstorm geteisterd wordt, zingt hij een bluesnummer dat door merg en been gaat, terwijl een bange Rae zich aan zijn been vastklampt en hem smeekt niet op te houden met spelen en zingen. Samen vechten ze zo tegen hun innerlijke demonen. Prachtig.
Het spel van Christina Ricci is even sterk, net als bij Jackson is dit een van de beste rollen van haar carrière. Helaas is de film zelf geen hoogstandje. Het is jammer dat regisseur en schrijver Craig Brewer niet meer uit zijn interessante uitgangspunt weet te halen. Hij kiest voor makkelijke uitwegen en oplossingen, en de raciale dimensie van een zwarte man die een jonge blanke vrouw vastketent laat hij volledig links liggen. Tezamen met de absurde situatie en de simpele dramatiek is Black Snake Moan daardoor enigszins ongeloofwaardig. Eigenlijk hadden de acteurs een betere uitwerking van hun personages verdiend. Nu zijn hun spel en de prachtige bluesmuziek, die de film van veel sfeer voorziet, de enige attracties. Zonde.
