Naar aanleiding van het gelijknamige boek van Mati Unt maakte Veiko Õunpuu het grauwe Autumn Ball. Het is zijn debuut als speelfilmregisseur en gezien het filmische talent geeft dat een hoopgevend gevoel. Inhoudelijk is de film echter gitzwart. Eenzaamheid en ellende worden tot in het uiterste doorgevoerd.
Õunpuu toont diverse personages die in essentie eigenlijk allemaal hetzelfde zijn: ellendig, alleen en op zoek naar liefde. Zo is daar Mati, die zijn huwelijk op de klippen ziet lopen en aan lager wal raakt. Theo die zich een schrijver waant, maar eigenlijk alleen maar in de garderobe van een restaurant werkt. Een alleenstaande moeder die in een massale fabriek werkt en wier dochter wordt lastig gevallen door een eenzame, oude man. En zo zijn er nog enkele anderen.
Dat er nauwelijks ontwikkeling of diepgang in deze gelijke personages te bespeuren valt, is het grote manco van Autumn Ball. Het blijft kijken naar mensen van wie sommigen ooit gelukkig waren, maar die dat nu geen van allen meer zijn. Bijkomend probleem is dat de personages in te veel op elkaar lijkende scènes zijn geplaatst. Het maakt de film eendimensionaal en repetitief.
Het filmische talent dat vooral in de cinematografie en art direction naar voren komt, maakt echter een hoop goed. De schoonheid van sommige depressieve shots en sequenties zorgt dat je de wat matte inhoud vergeet. De troosteloze wijken met flatgebouwen vertellen zo veel dat de extreme gebeurtenissen van de personages nauwelijks nodig zijn.
Õunpuu doet zijn best de ellende te verzachten met zwarte humor. Dit lukt hem enkele malen uitstekend, maar het geeft de film ook iets absurdistisch mee. De scènes die authentiek aanvoelen, wekken echter geen enkele glimlach op omdat ze gewoon té deprimerend en ellendig zijn.
Autumn Ball doet ons kennismaken met een getalenteerde regisseur die door middel van de cinematografie en vormgeving een prachtige, maar tegelijk deprimerende sfeer weet op te roepen. Hij vergaloppeert zich enigszins met de keuze voor te veel en vooral te platte personages die daardoor op weinig sympathie kunnen rekenen. Een deprimerende film van een hoopgevende regisseur.
