Het kind als personificatie van de duivel; het is van oudsher een dankbaar thema voor horrorfilms. Van klassiekers als The Excorcist en The Omen in de jaren zeventig tot aan het heel aardige Orphan vorig jaar: kinderen zijn eng. Laat hun naïeve onschuldigheid je niet verblinden, want stiekem zijn ze niets minder dan het ultieme kwaad. Ook Case 39 past binnen deze traditie en regisseur Christian Alvart speelt in zijn film met zichtbaar plezier met de genreregels.
Case 39, gefinancierd binnen het Amerikaanse studiosysteem, is een film met een enigszins problematische voorgeschiedenis. Paramount Pictures heeft de film, die begin vorig jaar werd afgerond en al in augustus (!) aan de Nederlandse pers werd vertoond, nog steeds niet in de Amerikaanse bioscopen uitgebracht terwijl hij in andere delen van de wereld al met wisselend succes heeft gedraaid. De houding van Paramount is vreemd aangezien de film zeker niet slechter is dan de meeste horrorfilms die de bioscopen jaarlijks teisteren.
Emily Jenkins is een idealistische welzijnswerker die omkomt in het werk, maar toch instemt om nog een zaak, nummer 39, op haar bord te nemen. Het gaat om het weesmeisje Lillith Sullivan dat opgroeit met pleegouders die mentaal niet echt stabiel lijken te zijn. Als de ouders Lillith op een dag in de oven opsluiten, wordt dat vermoeden bevestigd. Emily besluit vervolgens het meisje, dat normaal gesproken in een weeshuis zou belanden, een plek te geven in haar huis. Dat gaat een tijdje goed totdat mensen in Emilys omgeving op behoorlijk gruwelijke wijze om het leven komen. Lillith blijkt niet zo onschuldig te zijn als haar voorkomen in eerste instantie doet vermoeden.
De hoofdrol in Case 39 is weggelegd voor Renée Zellweger, die erg haar best doet, maar wat moeite heeft geloofwaardig over te komen als sociaal werkster met een groot hart. Door haar afstandelijk en wat koele uitstraling was Zellweger altijd al meer op haar plaats in historische films als Chicago en Leatherheads dan in hedendaagse films en daar heeft ze ook nu last van. Kwam ze in de romantische komedie New in Town vorig jaar al wat afstandelijk over, in een horrorfilm waarin ze het enige object van identificatie voor de kijker vormt, is dat nog problematischer.
Hoewel meeleven met de personages dus moeilijk is, staat Case 39 wel garant voor een avondje ouderwets griezelen. De talentvolle Duitse regisseur Christian Alvart, die na zijn film Antikörper al snel de stap naar Hollywood maakte, heeft het duidelijk naar zijn zin met een genrefilm als deze en wisselt behoorlijk gruwelijke en enge scènes af met een aantal heel aardige visuele trucjes, die Case 39 in elk geval op cinematografisch gebied een stuk interessanter maken dan de meeste horrorfilms. Dat het scenario nogal clichématig is opgebouwd, weinig nieuwe inzichten in dit genre verschaft en het einde nogal potsierlijk overkomt, is dan niet eens zo erg. Case 39 is een guilty pleasure, maar ook niet veel meer dan dat.
