Op 17 november 2003 werd de toen zestienjarige Maja Bradaric gewurgd en in brand gestoken. Ondanks vier veroordeelden en vele speculaties is het motief altijd onduidelijk gebleven. Scenariste Anjet Daanje en regisseur Hanro Smitsman baseerden hun scenario op deze gruwelijke moord. Ze maakten van de Bosnische Maja een bijna Gooise Jessie en bedachten de rest zelf. Zeer losjes gebaseerd dus en met redelijk succes.
Aan de hand van een steeds terugkerend, maar telkens net aangepast gitaarriffje worden de zes jongeren gedurende het eerste deel van de film geïntroduceerd. Mick is de beste vriend van Caesar die een relatie heeft met Ilse. Zij is de beste vriendin van Jessie die verliefd is op Rico. Hij heeft echter al een relatie met Frauk. Deze middelbare scholieren brengen een broeierige zomer met elkaar door. Ze doen wat alle jongeren van die leeftijd doen en daarbij horen uiteraard verliefdheden, roddels, jaloezie en pesterijtjes.
Juist dit uitgangspunt zit de film dwars. Want hoe heftig het ook is, het is maar moeilijk te geloven dat de vrienden zich zo snel en om deze redenen tegen Jessie keren. En bovendien werkelijk de daad bij het woord voegen. Misschien wilden de makers vooroordelen over autochtone Nederlanders voorkomen en maakten ze van de geïmmigreerde Maja en haar vrienden daarom oer-Hollandse personages. Het is jammer, maar gelukkig maakt de uitwerking een hoop goed.
Het is de combinatie van sterke regie en de klasse van de acteurs die de film namelijk toch onderhoudend en spannend maakt. Het merendeel van de relatief jonge cast heeft al een indrukwekkend cv zoals natuurlijk Melody Klaver (Oorlogswinter), Matthijs van de Sande Bakhuyzen (Het Leven Uit Een Dag, Bloedbroeders) en Robert de Hoog (Skin, ook van Smitsman). Echter ook Gaite Jansen (Lover of Loser), Roos Netjes (Terug Naar de Kust) en Gerson Oratmangoen (De Punt, ook van Smitsman) timmeren aardig aan de weg. Alle zes laten ze zien dat er een nieuwe lichting talentvolle acteurs aankomt.
De soundtrack is van het inmiddels bekende en tevens succesvolle componistentrio Wiegel, Meirmans en Snitker (Komt Een Vrouw bij de Dokter, Alles is Liefde). Toch wekken de almaar terugkerende gitaarriffs steeds meer irritatie op. Ze vervullen bovendien slechts mondjesmaat hun taak als spanningsverhogend element. De geluidsmontage past aan het eind nog wel een slim trucje toe. Na het laatste shot en tijdens de aftiteling blijft het akelig stil, en dat werkt verbazingwekkend goed, zij het wat laat.
Schemer won op het Nederlands filmfestival de Prijs van de Nederlandse Filmkritiek. Collega-recensenten waren blijkbaar toch wat positiever over deze film die met een mager uitgangspunt en te vaak terugkerende gitaarriffs toch overtuigt door een sterke regie en indrukwekkend spel.
Lees ook het interview met (een deel van) de cast.
