Het levensverhaal van actrice Sibel Kekilli is bijna een film op zich. De Duitse van Turkse afkomst werd door regisseur Fatih Akin van de straten van Keulen geplukt om de hoofdrol te spelen in het zeer succesvolle drama Gegen Die Wand. Dat deed ze geweldig en werd daarmee ook bekroond met een Lola, de Duitse tegenhanger van de Oscar. Vervolgens ontdekten de Duitse roddelbladen echter dat Kekilli in haar verleden in een aantal erotisch getinte films had gespeeld. Na deze bekendmaking werd de actrice verstoten door haar familie en hoorden we een tijdje niet veel van haar. Met Die Fremde maakt ze een glorieuze terugkeer en bewijst ze wederom een meer dan voortreffelijke actrice te zijn.
Die Fremde is dit jaar de Duitse Oscarinzending en gezien het onderwerp en de klassieke, conventionele uitvoering zou het niet verbazen als de film er volgend jaar met het gouden beeldje vandoor gaat. De film begint in Istanbul, waar Umay net een abortus heeft laten uitvoeren, iets waar haar conservatieve man nooit achter mag komen. Als dat toch dreigt te gebeuren, besluit Umay met haar jonge zoontje Cem af te reizen naar Duitsland, waar ze is geboren. Haar familie woont er nog steeds, maar als die er achter komt dat Umay haar man in Turkije heeft achtergelaten, is hun eer geschonden, met alle gevolgen van dien.
Met een licht ontvlambaar onderwerp als eerwraak is het een knappe prestatie van debuterend regisseur Feo Aladag dat Die Fremde zo subtiel en genuanceerd overkomt. Het zou makkelijk zijn de familie van Umay als slechte mensen af te schilderen die meer geven om hun eer dan om hun dochter, maar in die valkuil trapt Aladag gelukkig niet. De ouders van Umay zijn mensen van vlees en bloed, die zielsveel van al hun kinderen houden maar niet goed weten hoe om te gaan met die rebelse, koppige Umay. Vooral acteur Settar Tanriogen maakt indruk als de vader van Umay, die alles doet om zijn gezin te redden maar in dat proces zijn dochter van hem vervreemdt.
De rustige, ingetogen stijl van Die Fremde, die in schril contrast staat met het energieke Gegen Die Wand, ook een film waarin eerwraak een grote rol speelde, werkt in het eerste deel van de film het best. Aladag neemt de tijd om de relaties tussen de verschillende personages op realistische wijze neer te zetten en doet je echt geloven dat je hier naar een familie aan het kijken bent die lief en leed met elkaar heeft gedeeld. In het laatste half uur van de film stapelen de dramatische gebeurtenissen zich soms al te veel op en lukt het Aladag ook niet altijd even goed de clichés uit de weg te gaan.
Maar de film heeft een heel grote troefkaart in handen die dergelijke onvolkomenheden doet vergeten: Sibel Kekilli. De frêle actrice, die bijna in elk shot van de film wel is te zien, heeft de kijker al na een halve minuut bij de lurven met haar onschuldige maar tegelijk krachtige uitstraling. Door de empathie die zij al snel oproept ben je ook veel eerder bereid de grillen van haar personage, die niet altijd even verstandig handelt, even te vergeten. Je hoopt het beste voor deze vrouw en haar zoontje, die in alle vrijheid een nieuw leven willen opbouwen, iets wat hen niet is gegeven door een cultuur waar ze nooit aan kunnen ontsnappen.
