Mooi hoe regisseur Daniele Luchetti in de openingsscènes van La Nostra Vita laat zien hoeveel Claudio en zijn vrouw Elena nog van elkaar houden. Na twee kinderen, en een derde op komst, kunnen de twee jonge ouders nog altijd niet van elkaar afblijven en zingen ze nog steeds gezamenlijk uit volle borst mee als hún nummer te horen is. De ervaren filmkijker weet dat dit veel te veel geluk is om lang te blijven voortduren, en helaas gaat het na een kwartier al fout.
Na een uitstapje naar de kust krijgt Elena in de auto terug naar Rome namelijk al weeën en brengt Claudio haar naar het ziekenhuis. Daar krijgt hij na een paar uur wachten te horen dat zijn derde zoon het goed maakt, maar dat zijn vrouw op het kraambed is overleden. Veel tijd om te rouwen heeft Claudio echter niet, of wil hij niet hebben, omdat hij een nieuwe grote bouwklus aanneemt en daar te maken krijgt met de nodige financiële problemen.
Het is moeilijk om nog een vernieuwende film te maken over rouwverwerking, omdat het thema al zoveel filmmakers door de jaren heeft verleid er een film over te maken, maar vreemd genoeg lukt het Luchetti wel om met een nieuwe invalshoek te komen. Hij besteedt namelijk bijna geen aandacht aan het overlijden van de vrouw van Claudio. Wie het eerste kwartier heeft gemist, zou waarschijnlijk niet kunnen vermoeden dat zijn vrouw in het eerste gedeelte van de film op een voor hem traumatische wijze om het leven is gekomen. Luchetti concentreert zich in de film vooral op de problemen rondom Claudios werk en op de band met zijn kinderen, vrienden en familie. Pas helemaal aan het eind wordt nog even teruggegrepen op dit grote verlies om te laten zien dat Claudio en zijn kinderen het samen hebben weten te redden.
Door weinig aandacht te besteden aan het overlijden van Elena zorgt Luchetti ervoor dat La Nostra Vita geen al te zware film wordt. Zoals veel hedendaagse Italiaanse films kabbelt de film rustig voort, waarbij het altijd boeiend blijft maar logischerwijs ook vrij oppervlakkig. La Nostra Vita is een heel beschrijvende film, in de traditie van het Italiaans neorealisme, maar durft te weinig de harde keuzes te maken om de film echt meeslepend en bijzonder te maken. Uitzondering is de begrafenis van Elena, waarin de camera dicht op het gezicht van de uitstekend acterende Elio Germano blijft terwijl hij met een betraand gezicht meebrult met het liedje van hem en zijn vrouw. Daar bereikt Luchetti wel de intensiteit waar hij naar op zoek is, maar die in de rest van de film te vaak ontbreekt.
