Hij heeft de groten der aarde voor zijn lens gehad en is al ruim dertig jaar een van de meest vooraanstaande fotografen ter wereld. Zijn handelsmerk: uitgesproken, rauwe fotos met sterk aangezette contrasten, veelal in zwart-wit. De in het Zuid-Hollandse Strijen geboren Anton Corbijn wist bekende popsensaties als The Rolling Stones, David Bowie, Joy Division en U2 vast te leggen. Hij ontwierp echter ook albumhoezen en schoot videoclips voor Depeche Mode, Johnny Cash en Coldplay. Sinds 2007, met het verschijnen van Control, is Corbijn ook filmregisseur. Zijn staat van dienst is indrukwekkend, maar Anton Corbijn is boven alles een nuchtere Hollander die grote waarde aan het familieleven hecht.
De Nederlandse filmmaakster Klaartje Quirijns heeft vooral documentaires over politieke en maatschappelijke onderwerpen op haar cv staan. Voor het portret Anton Corbijn Inside Out volgde ze de fotograaf annex cineast gedurende een periode van vier jaar. Ondanks het wereldje waarin hij zich begeeft, waar grote namen en egos de dienst uitmaken, is Corbijn totaal niet geïnteresseerd in rijkdom en roem. Het is een kunstenaar en vakman die leeft voor zijn werk en door zijn grote ambities zichzelf wel eens voorbij dreigt te lopen. Toch vindt hij het ook belangrijk om zijn familie te blijven zien. Zo gaat hij nog regelmatig met een bloemetje bij zijn moeder langs of eet hij met zijn zus en haar gezin. Van een eigen gezin is het door zijn drukke werkzaamheden echter nooit gekomen.
Quirijns moet een vrachtlading aan filmmateriaal bij elkaar geschoten hebben voor deze documentaire. Ze is erin geslaagd deze informatie krachtig samen te bundelen in een portret dat op fragmentarische wijze op de kijker wordt afgevuurd. In het begin vraag je je dan ook nog wel eens af in wat voor Corbijn-project we nu weer beland zijn. Als George Clooney op de set rondloopt, Metallica en Tom Waits fotos komen doornemen of er een expositie wordt geopend hoeft er natuurlijk nauwelijks gegist te worden. Al vlot wordt duidelijk dat het de maakster hier ook helemaal niet om te doen is geweest. Het gaat om het proces en niet om de beroemdheden met wie Corbijn werkt.
Quirijns heeft haar hoofdpersoon willen verleiden zijn eigen heden en verleden te onderzoeken. Ze heeft hiervoor zowel de grote als de kleine projecten nodig als illustratiemateriaal. Het is alleen wel even wennen om alles door elkaar geserveerd te krijgen. Deze aanpak slaat pas aan wanneer de regisseur de rode draad blootlegt. We krijgen dan een intiem en oprecht beeld van hoe de calvinistisch ingestelde domineeszoon uit Strijen in het leven staat en wat hem drijft. Hierbij komt zijn protestantse achtergrond en opvoeding, die terugkomt in zijn werk, uitgebreid ter sprake. Als de emotie de kop op steekt, begint hij liever over een ander onderwerp. Zijn gevoel legt hij het liefst in zijn werk.
Corbijn heeft zijn kaartenbak aan contacten beschikbaar gesteld. Quirijns heeft sterren als Bono, George Clooney, Herbert Grönemeyer en de mannen van Metallica te spreken gekregen, maar hun uitlatingen zijn tot een minimum beperkt en vullen altijd het creatieve proces van Corbijn aan. Net als bij Corbijn het geval is staat voor zijn biograaf het ambacht voorop en niet de roem die er onlosmakelijk aan verbonden is.
