Vanwege de populariteit, laagdrempeligheid en toegankelijkheid van het medium vormt film een effectief middel in de strijd voor homo-emancipatie. Het heeft geleid tot een gevarieerd genre, waarvan helaas nog te weinig direct in de bioscopen belandt. Het brede publiek, dat niet per se tot de doelgroep hoeft te behoren, komt doorgaans alleen in aanraking met (grote) titels als Brokeback Mountain of het recentelijk in ons land uitgebrachte Weekend. Dit zijn doorgaans producties, waarbij de homoseksuele relatie, afgezien van de maatschappelijke en sociale problemen die er bij komen kijken, makkelijk door een traditionele relatie tussen man en vrouw vervangen zou kunnen worden.
Binnen het homogenre zou je de films die over de coming-out gaan als een subgenre kunnen bestempelen. Ze hebben een belangrijk nut voor kijkers die zelf nog niet helemaal over hun gevoelens of geaardheid uit zijn. Vaak hanteert dit subgenre een vast stramien en staat en valt alles met de aankleding. Humor, geloofwaardige personage en nuancering zijn hierbij doorslaggevend. Goede voorbeelden binnen de doelgroep zijn moderne klassiekers als Beautiful Thing en Fucking Åmål, waarbij het clichématige uitgangspunt makkelijk vergeven kon worden door de humoristische aanpak en kleurrijke bijfiguren. Dat het ook faliekant mis kan gaan, bewijst het Zweedse Kiss Me, dat het vaste ingrediëntenlijstje van de coming-outfilm exact volgt, maar aan chronisch creatieve armoede lijdt. Regisseuse Alexandra-Therese Keining probeert het nog te verbloemen met een getalenteerde groep acteurs die elkaar een overvloed aan moeilijke, maar loze blikken toewerpen.
Er is een bruiloft op komst tussen de moeder van de blonde Frida en de vader van de donkerharige Mia. Deze laatste heeft zich net verloofd met haar vriend en zakenpartner Tim. Als de twee toekomstige stiefzussen elkaar voor het eerst ontmoeten bij de verjaardag van Mia's vader Lasse slaat de vonk meteen over. Dat maakt het oogcontact tussen de twee al wel duidelijk. Door omstandigheden belanden de dames samen op een Zweeds eiland en uiteindelijk in hetzelfde bed. Mia weet zich geen raad met haar gevoelens en sluit zich af voor haar omgeving, terwijl Frida haar relatie met haar vriendin Elin op scherp zet. De twee willen afstand houden, maar het spreekwoordelijke bloed kruipt waar het niet gaan kan. Het verlangen van Mia naar Frida wordt zo groot dat ze haar hele toekomst overhoop dreigt te gooien.
Kiss Me is gortdroge kost die nauwelijks relativeert en al helemaal geen humor heeft. Wat mooie opbloeiende liefde moet zijn waar alles en iedereen voor zou moeten wijken, wordt in de kiem gesmoord. Dat er hindernissen genomen moeten worden is evident, maar de personages communiceren ongelukkig en hoofdzakelijk non-verbaal. Telkens als er moeilijke gesprekken dreigen, gooit Keining het roer om en wordt er overheen gepraat, afstand genomen of doen de personage er het zwijgen toe. De vele close-ups en de fetisj van de filmmaker om ogen in beeld te brengen gaan je al snel de keel uithangen.
Kiss Me heeft genoeg talent in huis om voor dramatisch vuurwerk te kunnen zorgen. Uit de pen van Keining komt echter een formulematig plot met houterige dialogen en weinig diepgang. Gerenommeerde Zweedse acteurs als Lena Endre en Krister Henriksson, beiden bekend uit de krimi Wallander, hebben als de ouders teleurstellend weinig te doen. Uit de monden van de personages komen enkel tegeltjeswijsheden, clichés en dooddoeners. Het advies luidt dan ook dat als je nog uit de kast moet komen je het handiger aan moet pakken dan de twee geliefden in deze Zweedse soap. Of sla de moderne klassiekers er nog maar even op na.
