De Zweedse journalist Torgny Segerstedt maakte zich niet geliefd in de jaren dertig en veertig van de vorige eeuw. Fel keerde hij zich tegen het opkomende nationaal-socialisme, waardoor hij niet alleen moest vrezen voor de nazis, maar ook voor zijn eigen regering. Zweden was onafhankelijk tijdens de Tweede Wereldoorlog en wilde dat graag zo houden. Een opruiende journalist werd dus niet gewaardeerd. En toch bleef Segerstedt doortikken. Dat verhaal straalt standvastigheid en lef uit. Goed materiaal voor een biopic zou je zeggen, maar dat blijkt niet bepaald uit het gezapige The Last Sentence.
Het is alsof regisseur Jan Troell - met een dikke vijftig jaar ervaring en twee Oscarnominaties toch niet de minste persoon voor deze klus - geen keuze kon maken in wat hij wilde vertellen. Aan de ene kant maakte hij een film over een dappere journalist tijdens de oorlog, aan de andere kant een gezinsdrama waarin de hoofdpersoon te kampen heeft met de dood van zijn moeder en zoontje. Natuurlijk is het niet verkeerd om wat meer lagen aan te brengen, maar in The Last Sentence lijken ze compleet los van elkaar te bestaan. Als Segerstedts rouwverwerking op de een of andere manier effect heeft gehad op de loop van zijn carrière, weet hij dat in ieder geval verdraaid goed te verbergen.
Want dat is misschien nog wel een groter probleem van de film. Troell heeft de hoofdpersoon zo koelbloedig willen laten overkomen, dat je je gaat afvragen of hij wel echt bewust risicos neemt, of dat het hem gewoon allemaal niets kan schelen. Zijn onverschrokken karakter komt eerder onverschillig over. Als hij over de telefoon door een nazi wordt bedreigd, reageert hij onderkoeld dat ze maar op de thee moeten langskomen als ze hem willen vermoorden. Heel dapper, maar het zou de film goed hebben gedaan als de hoofdpersoon zich echt een keer zorgen ging maken. Of dat hij op een moment misschien zijn eigen positie een keer in twijfel zou trekken.
Ook Jesper Christensen, een prima acteur, krijgt het niet voor elkaar om conflicten in Segerstedts hoofd te laten zien. Alleen uit de scènes waarin de journalist bezoek krijgt van dode familieleden, blijkt dat er ergens onder de dikke laag van zelfverzekerdheid wel een hartslag zit. Maar die momenten voelen eerder geveinsd aan dan dat ze echt diepgang aan de hoofdpersoon weten te geven.
De hele film blijft jammerlijk aan de oppervlakte drijven. Troell gooit verschillende lijntjes uit om een menselijk beeld van Segerstedt te scheppen, maar die komen geen moment tot leven. Zijn losse ideeën willen maar geen vloeiend en overtuigend geheel worden. En zo kabbelt The Last Sentence tot de aftiteling door.
