De twee Franse broers Antoine en Marcus vormen een behoorlijk ongelukkige combinatie. Samen zijn ze naar Argentinië getogen om de bruiloft van hun neef in het verre Mendoza, bij de Chileense grens bij te wonen. De twee broers onderhielden in Frankrijk geen nauwe contacten en hebben heel wat bij te praten. Antoine ligt al vanaf het moment dat het vliegtuig in Buenos Aires is geland zijn roes uit te slapen. Als een enorme kater zijn intrede heeft gedaan wordt duidelijk dat Antoine gedumpt is door zijn vrouw. Broer Marcus lijkt in alles Antoines tegenpool: opgewekt, extravert en vooral een beetje maf. Het blijkt grotendeels uiterlijke schijn, want achter de façade gaan ook bij Marcus een boel ellende en moeilijkheden schuil. Tijdens de reis naar Mendoza leren de broers elkaar een stuk beter kennen.
De roadmovie is niet alleen een filmgenre waarvoor nu eindelijk eens een goed Nederlands woord voor moet worden bedacht ('wegfilm' klinkt niet), maar ook een tak van sport die al snel neigt naar voorspelbaarheden en afgezaagde plots. Het Franse Marriage à Mendoza trapt er dan ook met beide benen in. De eenvoudig, rechtlijnige titel geeft het reisdoel van de beide broers aan. Tijdens hun reis ontmoeten ze kleurrijke personages, zoals een enthousiaste hoteleigenaar en een mooie dame die zich bij het tweekoppige gezelschap aansluiten. Het geheel wordt opgevrolijkt met komische voorvallen en opgehouden door de nodige tegenslagen. De tocht die de broers maken heeft ook een psychologische werking, want in feite zijn Antoine en Marcus niet alleen op zoek naar elkaar, maar vooral naar zichzelf. De reis die centraal staat in de roadmovie hoort nu eenmaal de metafoor te zijn voor de innerlijke zoektocht van de personages.
Teleurstellend weinig nieuws onder de zwoele Argentijnse zon dus. Het genre nodigt door de beperkingen en conventies die het opgelegd heeft gekregen vooral uit tot een creatieve invulling. Het lukt speelfilmdebutant Edouard Deluc maar moeizaam om hier gehoor aan te geven. De vele parallellen met Sideways vallen moeilijk te ontkennen, al is het maar omdat de twee broers Argentijnse wijnboeren aandoen. Deluc noemt de komedie van zijn Amerikaanse collega Alexander Payne zelfs een directe inspiratiebron, waarmee hij zich op heel glad ijs begeeft. De moeilijk te peilen personages werpen niet alleen voor elkaar, maar ook voor de kijker de nodige obstakels op. Marcus is bovenal een zonderlinge malloot gespeeld door acteur en medescenarist Philippe Rebbot, met wie het lastig meeleven is. Antoine is op zijn beurt een binnenvetter met relatieproblemen die maar moeilijk het achterste van zijn tong laat zien. De broers komen wel nader tot elkaar, maar worden hiertoe gedwongen door de omstandigheden en het vele gedoe dat ze op hun pad tegenkomen.
Mariage à Mendoza kabbelt hobbelend voort en kent af en toe wat uitschieters, waarin de personages maar ook hun toeschouwers even lekker opgeschud worden. Het wil allemaal alleen niet beklijven. Marcus hangt te veel de clown uit en zodra we zijn donkere kanten leren kennen, wordt zijn personage alleen nog maar ongeloofwaardiger. Antoine is de rokkenjager met het gebroken hart die zwelgt in zelfmedelijden, maar van de weeromstuit zich moeiteloos op nieuwe dames stort. De decoratie moet komen van kleurrijke bijfiguren, die eigenlijk ook voor geen meter in het verhaal passen. Het gaat echter pas echt mis als er alcohol of andere geestverruimende middelen aan te pas komen. Deluc verspilt veel kostbare tijd die hij beter in zijn personages had kunnen investeren.
