Met het boek van een bestsellerauteur als basis heb je nog niet automatisch een goede film. Dat toont Das Wochenende wel aan. De film is gebaseerd op het gelijknamige boek van Bernhard Schlink, die wereldwijd succes had met Der Vorleser (in 2008 verfilmd als The Reader). Het blijkt geen garantie op succes te zijn. Misschien zijn Schlinks boeken ook niet allemaal even sterk, maar het probleem van deze verfilming lijkt vooral in de regie te zitten.
Aan het roer van Das Wochenende stond Nina Grosse, een Duitse regisseuse van wie weinig mensen gehoord zullen hebben, maar die in eigen land toch al sinds de jaren tachtig films maakt. Aan ervaring geen gebrek, zou je zeggen, maar ze weet geen moment te prikkelen. Haar nieuwste film heeft meer weg van een stoffig toneelstuk dan het broeierige drama dat het had kunnen zijn.
Het grootste bezwaar is het oeverloze gekeuvel. Dat Das Wochenende vooral een praatfilm is, is niet eens zo erg, maar al die discussies gaan geen kant op. Iedereen blijft zich herhalen. Onderlinge spanningen zijn er wel degelijk, maar daar wordt weinig mee gedaan.
Zonde, want het verhaal, over een oude RAF-activist die vervroegd vrijkomt en zijn oude vrienden weer treft, biedt ruimte voor sterke onderhuidse spanningen. Het had een intens drama over een groep uit elkaar gegroeide vrienden op kunnen leveren. Grosse maakt wel gebruik van die elementen, maar pakt het allemaal te halfslachtig aan.
Das Wochenende speelt zich bijna volledig af in een groot landhuis, waar de hoofdpersonen bij elkaar zijn gekomen om te vieren dat Jens weer op vrije voeten is. Maar tijdens gesprekken aan de eettafel wordt al snel duidelijk dat niet iedereen blij is met de terugkomst van de ex-terrorist.
Bij zon opzet hoop je op vuurwerk. Denk bijvoorbeeld aan de Deense klassieker Festen, waarin oude familiewonden weer worden opengerukt bij een gezellig bedoelde reünie. Wanneer mensen in films hun weggedrukte gevoelens weer omhoog laten komen, kan dat sterk beklemmende of aangrijpende momenten opleveren, maar daar moet het scenario wel degelijk genoeg voor zijn opgebouwd. Dat is hier helaas niet het geval.
Dat is vooral spijtig omdat het er wel echt in had gezeten. Kijk naar de cast. Met Sebastian Koch in de hoofdrol zou het bijna niet meer mis kunnen gaan. Maar met het karige materiaal dat Grosse haar acteurs geeft, blijft het drama te veel aan de oppervlakte drijven.
