Je zou het haast niet denken, maar de V.P.R.O. begon ooit als een protestantse omroepvereniging. Om de breuk met haar wortels uit te dragen werden de punten uit de afkorting voor Vrijzinnig Protestantse Radio Omroep verwijderd. Niet alleen voor de kerk, maar ook voor de door Den Haag opgelegde omroepfusies is de omroep veel te eigenzinnig. Gelukkig maar want de VPRO heeft een immense reputatie als het gaat om programmas met een geheel eigen karakter. Gelukkig is de V van de oorspronkelijke afkorting in stand gebleven. De VPRO heeft naast de vele producties voor volwassenen ook een veelzijdig scala aan kinderprogrammas afgeleverd. Wie kent nou niet klassiekers als Theo en Thea, Rembo & Rembo, De Daltons en Zaai?
Wat zeker niet in dit imposante rijtje mag ontbreken is de komische reeks rondom een gekkenhuis, of om het diplomatieker uit te drukken: een psychiatrische inrichting. Loenatik startte in 1995 als een televisieserie die in totaal uit drie seizoenen bestond en twaalf jaar geleden werd afgesloten met een veelgeprezen speelfilm. Het is een behoorlijke tijd stil geweest rondom de bewoners en verpleging van Zonnedael, maar nu is dan eindelijk een tweede bioscoopfilm een feit. Er is ondertussen een boel veranderd. Zonnedael is ter ziele en verpleegster Ten Hoeven mist de oud-bewoners zo ontzettend dat ze er voor in therapie is gegaan. Ondertussen hebben de nymfomane Bep Brul, de knotsgekke Majoor, de aan een rolstoel gekluisterde dikke grapjas Fats, de manisch-depressieve angsthaas Dokter Doolittle en lange lat Mevrouw De Haas hun eigen plek in de maatschappij gevonden. Als Zuster ten Hoeven ontvoerd wordt, komt het vijftal samen in actie om haar op te sporen.
Wat voor de meeste goede kinderseries geldt, gaat zeker op voor de meeste VPRO-series en voor Loenatik in het bijzonder. Ze spreken niet alleen de jeugd aan, maar bieden ook een tweede laag die volwassenen kan bekoren. Het script van deze tweede Loenatik-film is ontsproten uit de breinen van de bedenkers, multitalenten Karin Van Holst Pellekaan en Martin van Waardenberg. Zij zetten tevens twee van de hoofdrollen neer en worden aangevuld door een keur aan andere fijne acteurs van Nederlandse bodem. Het plezier spat ervan af en dan maakt het eigenlijk geen moer meer uit dat de verhaalboog en opbouw van Loenatik, Te Gek! vrij standaard en wellicht zelfs een tikje afgezaagd is. Het verhaal diende enkel als kapstok voor een keur aan gevatte dialogen en komische gebeurtenissen.
De kracht van het fenomeen Loenatik zit hem naast het uitmuntende schrijfwerk toch vooral in de interactie tussen de acteurs. Zelfs twaalf jaar na het laatste wapenfeit weet het ensemble weer het maximale uit hun kleurrijke rollen te halen. De personages zijn herkenbaar, maar eveneens heerlijk vreemd; iets waar zowel kinderen als volwassen plezier aan kunnen beleven. Bovendien weten de acteurs nog steeds de grenzen van hun personages te verkennen en hebben ze hier een geheel eigen draai aan weten te geven. Dat dit zelfs in onze gehaaste moderne tijd nog werkt, geeft maar weer eens aan dat je nooit genoeg kan hebben van kwalitatief hoogstaande komedie. Helemaal bewonderenswaardig is de vertaling die de schrijvers naar deze tijd hebben weten te maken, waardoor al het goede van weleer bewaard is gebleven, maar het geenszins oubollig of gedateerd aandoet. Zelfs als dit je eerste kennismaking met de voormalige patiënten van Zonnedael is, zijn dit gekken van wie je meteen houdt. Voor de verstokte fans dringt het besef door dat ze deze prettig gestoorde goedzakken veel te lang hebben moeten missen. Hopelijk laat deel drie dan ook minder lang op zich wachten.
