Critici zijn dol op vergelijken. Of om ongegeneerd hun kennis te etaleren of om een film in perspectief te plaatsen en op originaliteit te toetsen. Nu zijn er filmmakers die het de criticus wel heel makkelijk maken, omdat ze openlijk flirten met het werk van een ander. Pablo Picasso zei immers dat goede kunstenaars kopiëren, maar dat geweldige kunstenaars stelen. De copycats van uitgesproken filmmakers als Alfred Hitchcock, David Lynch en Quentin Tarantino zijn niet meer te tellen. De Amerikaan Daniel Schechter heeft bij zijn derde speelfilm wel erg de schijn tegen. Hij baseerde zich voor zijn Life of Crime op een boek van Elmore Leonard, de man die tevens Jacky Brown en 3:10 to Yuma schreef. Wat betreft toon en humor probeert Schechter de kunst af te kijken bij de broertjes Coen. De setting eind jaren zeventig lijkt vooral een excuus voor de kostuums en soundtrack.
Friends-actrice Jennifer Aniston speelt de verwende, maar pittige 'trophy wife' Mickey Dawson die vast zit aan een kerel die haar lekker onderhoudt maar een notoir schuinsmarcheerder is. Mickey heeft eigenlijk een prima leventje. Lunchen met vriendinnen, mooie spulletjes, hier en daar een feestje, maar toch heeft ze het gevoel dat er meer in het leven zit. Haar man Frank is vanwege zijn vette bankrekening een gewild slachtoffer voor afpersing. De enigszins chaotische, maar tevens onverschrokken criminelen Ordell en Louis, van wie we in een gevatte proloog de handelswijze en dynamiek leren kennen, hebben een plannetje uitgedokterd om Mickey te ontvoeren. Dikke kans dat Frank wel zijn portemonnee trekt om zijn lieftallige vrouwtje vrij te kopen. Niet dus. Terwijl Mickey doodsangsten uitstaat in het onderkomen van haar ontvoerders, zit Frank met een scharrel in een hotel op de Cariben. Hij is niet van plan ook maar een cent uit te geven om zijn eega terug te krijgen.
Ook al is Life of Crime geen debuutfilm, hij straalt toch grotendeels de onwennigheid uit die een debutant wel eens kan hebben. Schechter lijkt voortdurend op zoek naar de juiste vorm en weet in tegenstelling tot zijn grote voorbeelden maar niet de juiste mix van komedie en misdaadthriller te vinden. Het gevolg is dat de filmmaker beide disciplines afwisselt, waardoor Life of Crime in twee delen uiteen valt. De eerste helft is redelijk serieus en donker, hetgeen enkel nog wordt gecompenseerd door markante personages en af en toe wat voorzichtige humor. De tweede helft, waarin de lach veel meer domineert is veel losser. Juist wanneer Schechter de teugels wat laat vieren begint zijn misdaadkomedie te leven. Hier is de regisseur veel meer in zijn element, al weet hij de boel niet helemaal in de hand te houden. Met name de afsluitende akte vliegt alle kanten uit.
Toch blijft Life of Crime last houden van de vergelijkingsdrang van zowel de kijker als de criticus. Niet omdat het leggen van parallellen nu zozeer een hoofddoel is, maar omdat Schechter te weinig eigen smoel laat zien. Hij wordt gered door een imposante cast die naast Aniston onder meer bestaat uit Tim Robbins, John Hawkes, Isla Fisher en rapper Mos Def (die tegenwoordig trouwens onder de naam Yasiin Bey door het leven gaat). De acteurs zijn lekker op elkaar ingespeeld. De bijrolspelers komen er een stuk bekaaider vanaf omdat hierin de gekkigheid te veel domineert. Will Forte mag een oninteressant subplot trekken waarin hij op zoek gaat naar zijn oogappeltje Mickey en Mark Boone Junior speelt als derde ontvoerder een gestoorde malloot en ongeleid projectiel die fysieke gelijkenissen oproept met The Dude. Life of Crime doet ongepolijst en onaf aan. Alle ingrediënten zijn aanwezig, maar Schechter heeft ze niet op de juiste wijze en in de juiste hoeveelheden samengevoegd.
