In Rio breekt de pleuris uit wanneer desperate huisvrouw Sylvia ontdekt dat haar dochter door een vreemde vrouw van school is opgepikt. De schooljuf krijgt alle schuld op zich geworpen, want hoe had ze toch in vredesnaam zo stom kunnen zijn om het meisje zomaar aan een onbekende vrouw mee te geven die zich voordeed als Sylvia's buurvrouw? De verdenkingen richten zich al snel op de scharrel van Sylvia's man. Deze Rosa heeft ze niet allemaal op een rijtje en is nogal bezitterig tegenover de getrouwde Bernardo. De schuinsmarcheerder is op zijn beurt weer uiterst onbetrouwbaar en houdt er agressieve trekjes op na. Rosa ontkent alles en gooit het op de op wraak beluste echtgenote van de lover die Sylvia er kennelijk zelf op nahoudt.
Met een overdaad aan vlakke personages, jaloerse manipulatieve vrouwen, een klojo van een vent, smeuïge affaires en vluchtige plotwendingen heeft het Braziliaanse drama A Wolf at the Door nog het meeste weg van een televisiesoap. Eigenlijk nog meer van een in Zuid-Amerika zo populaire telenovela, waarin de emoties en verwikkelingen groots en meeslepend zijn. Dit wordt enigszins verdoezeld door de realistische setting, al kijk je daar makkelijk doorheen. De vrouwen kakelen en ruziën wat af, bewerken en bedreigen elkaar en uiten een chronisch wantrouwen jegens de kerels in hun omgeving. Dit regiedebuut van Fernando Coimbra lijkt aanvankelijk met het soapgenre te spelen, maar raakt er door een gebrek aan daadkracht uiteindelijk in verstrikt.
Daar komt nog eens bij dat Coimbra ons op het verkeerde been probeert te zetten door te goochelen met gezichtspunten. Zo tracht hij de lezing van Rosa als waarheid te presenteren; een mislukte kunstgreep waarmee Coimbra voornamelijk irritatie opwekt. Het is een gekunsteld stijlmiddel bedoeld om dit rommelige drama meer substantie te geven. In een grote flashback wordt de bron van het conflict, met alle zijstraten en omwentelingen, ontrafeld. Rosa papt onder een valse naam aan met Sylvia die dan nog geen flauw idee heeft wie ze is. Gaandeweg wordt de sfeer grimmiger. Coimbra onderneemt dan verwoede pogingen om diepgang in de verhaallijnen aan te brengen. Vooral Rosa moet het hierbij ontgelden als ze de ene na de andere fysieke en psychologische marteling van Bernardo voor haar kiezen krijgt. De toon wordt directer en explicieter, maar door de luchtige schreeuwerige scènes die dit inleidden, wil het maar niet beklijven.
In de afsluitende akte, waarin de eindjes plichtmatig aan elkaar geknoopt moeten worden en je snakt naar verlossing, maakt A Wolf at the Door een verharding door die te sterk contrasteert met de voorafgaande verwikkelingen. Deze Braziliaanse thrillersoap is een ongeorganiseerde aaneenrijging van conflicten en incidenten, waarbij de personages door een gebrekkige ontwikkeling het onderspit moeten delven. Als de ernst uiteindelijk een toonverandering moet inzetten kan het allemaal nauwelijks nog boeien. Coimbra worstelt zichtbaar met de geforceerde raamvertelling, waarbij vorm prevaleert boven inhoud. Themas als verlangen, jaloezie, lust en wraak komen hierdoor niet goed uit de verf.
