Toen wijlen Heath Ledger zijn rol van homoseksuele cowboy in Brokeback Mountain aan de wereld had laten zien, haastte de acteur zich te zeggen dat hij toch echt wel van de vrouwen was. De positieve kritiek die hij mocht ontvangen was er vooral op gericht dat hij als heteroseksuele man zo goed een homo kon spelen, want dat is toch wel zon zware opgave voor heteros. Een belachelijke constatering, aldus collega-acteur Ian McKellen in een interview in het gerenommeerde Britse filmtijdschrift Empire. Het was alsof de vertolker van Gandalf zou zeggen dat het vreselijkste dat hij ooit in zijn lange carrière had moeten doen het zoenen van Dame Helen Mirren was. Hoe je het ook wendt of keert: in Hollywood ligt er nog steeds een taboe op homoseksualiteit. Voorbeelden van de vele vaak stiekeme verwijzingen zijn te vinden in de magistrale documentaire The Celluloid Closet.
Weinig acteurs komen uit de kast, bang om in een hokje geduwd te worden. Van hetero's wordt gezegd dat ze zo goed een homo kunnen spelen, maar andersom hoor je het - afgezien van het kleine aantal voorbeelden zelden of nooit. Naast de subgenres van de coming-out-film (Beautiful Thing, Fucking Åmål) en het homoactivisme (Milk), die nog steeds een belangrijke functie vervullen, hoeft homoseksualiteit helemaal geen dominante rol te spelen bij goed drama. Dat bewijst het fijnzinnige Love Is Strange van Ira Sachs wel, waarmee hij gelijk afrekent met het zwart-witverhaal van homo-hetero. Het enkele feit dat het een relatie tussen twee mensen van hetzelfde geslacht betreft volstaat. De titel suggereert al dat er sprake is van een vreemde vorm van liefde, maar dit label is niet van toepassing op de relatie tussen kunstschilder Ben en muziekleraar George. Na negenendertig jaar wordt hun liefde bezegeld met een huwelijk. Vanaf dat moment gaat het echter bergafwaarts. De christelijke school waar George les geeft, keurt zijn huwelijk af en de muziekleraar staat op straat. Er zit niets anders op voor het stel dan gescheiden van elkaar bij vrienden en familie onderdak te zoeken.
Weliswaar is het geloof en de bekrompen visie op homoseksuele relaties die hieruit voortvloeit de aanleiding voor het drama in het begin van Love Is Strange, Sachs maakt er geen halszaak van. Het ontslag van George wordt gepresenteerd als een voldongen feit, dat hij lijdzaam ondergaat. Zelfs hij respecteert de andere visie die de kerk erop nahoudt. Wel heeft het ontslag gigantische consequenties, zoals een gedwongen verkoop van het huis en een dringend beroep op de sociale kring van het stel. Sachs richt zich hoofdzakelijk op de enorme hypotheek die de gedwongen scheiding op het huwelijk van de mannen legt. De nadruk ligt hierbij op Ben die bij een familielid zijn toevlucht zoekt. Hij zoekt sociale aansluiting en een gesprek, terwijl de rest van het gezin waar hij vertoeft te druk is met werk en school om zich met hem bezig te houden. George belandt op zijn beurt op de bank van een ander getrouwd homostel dat nog met één been in het uitgaansleven staat.
Naast de druk op hun relatie snijdt Sachs op indringende wijze thema's aan die hiermee gemoeid zijn. Gooien Ben en George tijd weg nu de jaren beginnen te tellen? Hoe had hun leven anders kunnen lopen? En wat is de invloed van hun situatie op hun vrienden en familie? Sachs weet op knappe wijze relatief zware thema's met humor en lichtvoetige momenten te verweven zonder al te veel in clichés te vervallen. Hij hangt bovendien ook niet de filosoof uit, door het drama concreet, invoelbaar en nuchter te houden. De filmmaker, die vaker met het bijltje van de homoseksuele relatie hakte, heeft hiervoor dan ook wel een blik hele fijne acteurs opengetrokken. Naast hoofdrolspelers John Lithgow en Alfred Molina is vooral de aanwezigheid van Oscarwinnares Marisa Tomei een zeer welkome aanvulling. Zij speelt een succesauteur die in een spagaat zit tussen tolerantie en ergernis ten opzichte van haar nieuwe huisgenoot. De zijplotjes die de bijfiguren opleveren leiden niet af en vormen een prettige aanvulling op de hoofdmoot. Sterker nog, de bijfiguren zorgen voor nieuwe perspectieven op de relatie van Ben en George.
Sachs lijkt voornamelijk geïnteresseerd in de emoties die gebeurtenissen opwekken, niet in de gebeurtenissen zelf. Dat wordt duidelijk uit de grote sprongen die de filmmaker in de tijd maakt. Een nieuwe situatie dient enkel als excuus voor nieuwe sentimenten. Uit terloopse opmerkingen moeten we dan afleiden wat er precies veranderd is in de levens van Ben en George. Love Is Strange is een fijnzinnig en sensitief drama met krachtig acteerwerk. Het stipt moeilijke materie aan, maar voelt niet als een loodzware exercitie. Homoseksualiteit is, anders dan bij andere werkjes van Sachs, slechts bijzaak. Het gaat hier om pure liefde die door het lot niet mag worden beleefd.
