In de handen van een goede regisseur en/of scenarioschrijver kan de band tussen een beschadigd kind en een gevaarlijk geacht wezen heel ontwapenend zijn. Het oervoorbeeld daarvan is E.T., maar recentere familiefilms als Lilo & Stitch en How to Train Your Dragon passen ook prima in dat rijtje. Het zijn voorbeelden van films die succesvol leunen op een charmante chemie tussen twee contrasterende hoofdpersonages. Home probeert dat ook, maar slaagt daar een stuk minder in.
De makers van deze nieuwste Dreamworks-animatiefilm lijken te hebben gedacht dat bovengenoemde succesformule draait om de humor van twee sterk verschillende culturen die bij elkaar worden gezet. In werkelijkheid is het tegenovergestelde waar: het zijn juist de (onbewuste) overeenkomsten die een schijnbaar onwaarschijnlijke band geloofwaardig en ontroerend maken. In Steven Spielbergs klassieker waren Elliott en E.T. beiden eenzame personages die stuitten op onbegrip van volwassen mensen.
Het buitenaardse wezen in Home heet Oh, vernoemd naar de geïrriteerde zuchten die hij bij soortgenoten oproept. Samen met de rest van het buitenaardse Boov-ras neemt hij de aarde in om te schuilen voor een intergalactische vijand. De mensheid wordt voor het gemak even opgezogen en uitgespuugd in Happy Human Town. De rest van de wereld is voor de Boov. Een win-winsituatie, concludeert Oh. Best geestig, zon onnozele buitenaardse binnendringer, maar Home gaat over de vriendschap tussen een mens en dit wezentje, en die komt niet lekker uit de verf.
Gehaast introduceert regisseur Tim Johnson Tip, een meisje dat als enige is ontkomen aan de gigantische buitenaardse stofzuigers. We komen vrijwel niets over haar achtergrond te weten, behalve dat haar moeder is ontvoerd. Ze rijdt rond in de hoop haar te vinden en stuit dan op Oh, die net zelf is verstoten omdat hij per ongeluk zijn verjaardagsuitnodiging naar het hele universum heeft verstuurd (die optie zit naast het gewone verzendknopje op een Boov-toestel) en daarmee de locatie van zijn ras aan de aartsvijand heeft doorgegeven.
Een deel van het plot draait om die e-mailuitnodiging te stoppen voordat hij aankomt bij de Gorgs (we gaan er voor het gemak maar even vanuit dat dit in het universum van Home gewoon kan), een ander om het vinden van Tips moeder. Oh denkt Tip te kunnen helpen, want de plek waar hij het bericht kan stoppen, zou ook best eens de nieuwe verblijfslocatie van de originele aardbevolking kunnen zijn.
Onderweg gaat het om de vriendschap die er ontstaat tussen de twee tegenpolen. Vrijwel alle aandacht gaat daarin uit naar Ohs kennismaking met aardse gebruiken als voedsel en muziek, terwijl Tip slechts fungeert om de nieuwe dingen aan hem uit te leggen. Lachen geblazen voor het jongste bioscooppubliek, of voor fans van de sociaal gestoorde Sheldon uit The Big Bang Theory, want acteur Jim Parsons verzorgt Ohs stem op een soortgelijke manier. Maar verder dan dat komt deze familiefilm niet. Johnson lijkt in de ontknoping nog wel een onverwacht absurdistische grap uit te halen, maar dat blijkt even later bedoeld als serieus bedoelde moraal. Met dat potsierlijke slot slaat dit middelmatige familieavontuur definitief dood.
