[b]De Chileense Regisseur Pablo Llaraín (Jackie, El Club) toont zijn veelzijdigheid met Ema, een echtscheidingsdrama gesitueerd in de reggaetonscene. Met zijn oogverblindende locaties, geweldige choreografie en vloeiende shots lijkt het soms één lange videoclip. Op dramatisch vlak is de film helaas minder bevredigend. Een gemiste kans, want de premisse van het verhaal is fascinerend.[/i].
Ema is getrouwd met Gastón, de iets oudere choreograaf van haar dansgezelschap. Geen gelukkig huwelijk, zoveel is snel duidelijk. In niet-chronologische volgorde ontvouwt zich de vreselijke situatie waarin ze zich bevinden. Adoptiezoon Polo (7) bleek niet bepaald het engeltje waar Ema en Gastón op hoopten en na een gruwelijk incident hebben ze besloten het kind weer terug te geven aan de jeugdzorg. Een begrijpelijke keuze, gezien de aard van het incident, maar de twee zwelgen in schuldgevoelens en verwijten elkaar dat het zo heeft kunnen lopen.
Zoals de titel doet vermoeden, is dit vooral Ema's verhaal. Maar niet iedere kijker zal haar gemakkelijk in het hart sluiten. Voor de één zal ze een intrigerend, complex personage zijn, voor de ander een verwend nest. Om zich te bevrijden van haar man en zijn verstikkende ideeën over artistieke dans, stort ze zich op de reggaeton en eist ze seksuele vrijheid. Het is haar manier om het verlies van Polo te verwerken maar ook, zo blijkt langzaam, om weer bij hem in de buurt komen. Ema heeft gefaald als moeder zogezegd, en wil haar waardigheid terug.
Allemaal interessante gegevens, maar Larraín wilde hier meer van maken dan een conventioneel psychologisch drama. Hij strooit met virtuoos geregisseerde sequenties waarin we Ema zien dansen op bezwerende beats (heerlijke soundtrack van Nicolas Jaar) of met haar vlammenwerper tekeer zien gaan. De film is trouwens geschoten in de fotogenieke havenstad Valparaiso, waardoor het allemaal nog aantrekkelijker oogt.
Dit alles maakt van Ema opwindende cinema, maar een overtuigend geheel van vorm en inhoud wil het niet worden. De zwoele dansscènes, vaak vol symboliek, steken scherp af tegen de hoekige dialogen. Met name in de eerste akte stoort dit. Het centrale conflict tussen Ema en Gastón wordt in een aantal ruzies hapklaar voorgeschoteld, alsof er geen misverstand over mag bestaan wie wat precies verwijt. Ema's wegen worden gedurende het verhaal bovendien steeds ondoorgrondelijker, wat het nodige vraagt van het inlevingsvermogen van de kijker.
Misschien waren de ambities van Larraín iets te groot. Ingrediënten voor meeslepend drama zijn volop aanwezig, maar de film wil óók een swingend eerbetoon zijn aan de reggaetoncultuur. Ema is daardoor een onevenwichtige film geworden, maar wel een die je bijblijft.
