Soms begint een film zó vrolijk, dat je zeker weet dat een hoop ellende gaat volgen. In de openingsscène van het Tunesische Un Fils zien we Fares met zijn gezin en vrienden uitbundig dineren. Het is de zomer van 2011, de Arabische Lente is nog pril en er mag weer van alles. De orthodoxie verdreven, leve de vrijheid. Zingend rijdt het gezin na afloop de woestijn in, als uit het niets een groep terroristen opduikt en hun auto met kogels doorzeeft. Vader en moeder blijven ongedeerd, maar hun elfjarige zoontje Aziz wordt in de buik geraakt.
Aziz wordt met spoed behandeld in het dichtstbijzijnde ziekenhuis en lijkt het in eerste instantie te redden. Maar juist als hij getransporteerd wordt naar een ander ziekenhuis, gaat het weer mis. Om te overleven heeft de jongen snel een nieuwe lever nodig. Wachten op een donor is geen optie, dus een gedeeltelijke transplantatie via een familielid kan uitkomst bieden. Moeder Meriem blijkt nauwelijks compatibel, wat een volgend probleem met zich meebrengt: opbiechten dat Fares niet de biologische vader is en dus sowieso ongeschikt als donor.
Zeker in het begin heeft Un Fils soms iets te veel weg van een veredelde ziekenhuissoap. Nagelbijten in de wachtkamer, beroerd nieuws, nagelbijten in de wachtkamer, schokkende ontboezeming, nog beroerder nieuws. Maar ondanks dat de film zich hoofdzakelijk op één locatie afspeelt, vertelt regisseur/scenarist Mehdi Barsaoui een breed uitwaaierend verhaal, wat bewondering oogst. Na de onthulling dat Fares niet Aziz' vader is, splitst het verhaal zich als het ware en zien we beide ouders hun eigen race tegen de klok ondernemen. Wat dan gebeurt ontstijgt het persoonlijke en vertelt iets veel groters.
In zijn drang veel te willen vertellen, vergaloppeert Barsaoui zich wel een beetje. Zo blijkt een dramatische wending tegen het einde niet meer dan een subplot en onbelangrijk voor de ontknoping. De boel wordt op de rit gehouden door hoofdrolspeler Sami Bouajili, die de gelaagde rol van Fares fraai vertolkt. Aanvankelijk de redelijkheid zelve krijgt hij een hoop voor zijn kiezen onder omstandigheden waar de ratio soms ver te zoeken is. Barsaoui heeft duidelijk naar de films van zijn Iraanse collega-regisseur Asghar Farhadi gekeken, die zijn personages ook graag opzadelt met ethische dilemma's terwijl ze zich in een theocratisch mijnenveld begeven.
