Regie: Frank Bellocq | Scenario: Frank Bellocq, Jean-Luc Cano | Cast: Kev Adams (Gaël), Camille Lellouche (Hannah), Audrey Pirault (Prune), Jacob Ganem (Pablo), e.a. | Speelduur: 59 minuten | Jaar: 2022

Hoofdpersonages die opgesloten raken in een kleine ruimte heb je vast wel eens gezien. Grote kans dat het in een sitcom was. Maar er zijn ook films die daar gebruik van maken, bijvoorbeeld Buried waarin Ryan Reynolds anderhalf uur lang in een begraven doodkist ligt. De komedie Happy Nous Year is een stuk luchtiger, maar kiest ook voor de makkelijk uitvlucht: veel gesprekken nemen je mee naar buiten, want als ze zouden plaatsvinden in de plek waar de personages zitten opgesloten zou de film aanvoelen als een stuk langer dan een uur.

Het is oudejaarsavond als Gaël en Hannah vast komen te zitten in een lift. Ze kennen elkaar niet, maar zitten de komende uren met elkaar opgescheept, want het duurt nog wel even voordat de monteur ter plekke zal zijn. Ze waren ieder op weg naar een van de feestjes die in het gebouw worden gehouden, dus dit is wel de laatste plek waar ze willen zijn. Maar noodgedwongen tijd met elkaar doorbrengen zorgt ervoor dat ze elkaar niet slechts leren kennen, maar ook van elkaar kunnen leren.

Als je als kijker dan toch wordt opgesloten in de lift bij twee hoofdpersonages, is het wel zo prettig dat dit enigszins leuke mensen zijn. Hannah valt vrijwel direct af als onbeleefde en chronisch geïrriteerde Parisienne. Niet lang daarna blijkt ook Gaël niet de meest charmante vent te zijn, wanneer blijkt dat zijn licht niet heel helder brandt.

Het scenario probeert dit op te lossen door te laten zien dat er een reden is waarom Hannah zo van zich afbijt. Ze heeft op het gebied van liefde de nodige ellende gehad. Maar ja, eigenlijk vindt niemand zijn passende partner direct, dus dat is geen reden om dan maar een snauwend kreng te worden. En het verklaart niet waarom ze op haar werk ongepaste en zelfs racistische bijnamen verzint voor de collega's over wie ze de leiding heeft.

We leren ook dat Gaël in ieder geval zijn best heeft gedaan, soort van, om zijn dromen na te jagen, zonder succes. Ja, dat wekt enige sympathie op. Maar het maakt hem niet spontaan snugger. Hij heeft bijvoorbeeld geprobeerd om stand-up comedy te doen, maar hij staat lomp brabbelend grappen voor te lezen uit een notitieboekje en loopt na twee missers al van het podium af. Niet slim en niet getalenteerd, dus.

Terwijl Gaël en Hannah hun herinneringen met elkaar delen zijn er af en toe wat interacties met de buitenwereld. Een bekende die uit een van de feestjes is gegooid omdat hij te dronken is, en niet in staat is om ze uit de lift te helpen. Een jochie dat even op de gang komt staan. En nog een paar. Op zich zijn dit best lollige momenten, mogelijk omdat deze onzichtbare personages een welkome afleiding vormen van de gesprekken tussen Gaël en Hannah.

Het is verder ook allemaal niet erg boeiend omdat nergens iets wordt geboden wat je niet kent. Personages die met elkaar opgescheept zitten, leren wat voor bagage ze beiden dragen en daardoor elkaar leuk beginnen te vinden, ontsnappingspogingen die mislukken; je hebt het allemaal al minstens tien keer eerder gezien en nergens voert Happy Nous Year iets op zo'n manier uit dat het je verrast.

Wat de film wel doet is makkelijk vermaak bieden. De film duurt maar een uur, het is op technisch vlak geen amateuristisch prutswerk en af en toe kan er best een kleine gniffel van af. Perfect voor wanneer je even iets wil bekijken dat niet te lang duurt en niet zwaarmoedig is. Geen klassieker die vanaf nu elk jaar rond de laatste dagen van het jaar traditioneel bekeken zal worden, maar voor een keertje kan het er net mee door.

Happy Nous Year is te zien bij Netflix.