In een poging een onbekende dreiging te ontvluchten stranden Anna en Hannah op een onbewoond eiland. Anna lijkt mentale problemen te hebben en in het midden van deze ogenschijnlijke apocalyps probeert Hannah de orde van de dag zo veel mogelijk te behouden. De isolatie waarin het duo zich bevindt verandert de patiënt-verzorgsterrelatie in een zeer hechte vriendschap. Die wordt echter bedreigd door de verschijning van een mysterieus figuur.
De winderige zee, het kale landschap en de grauwe, koude kleuren zetten vanaf het allereerste shot een grimmige toon. Toch wordt het eiland neergezet als een laatste baken van hoop op een normaal leven in een vergane wereld. Of dat ook het geval is wordt niet duidelijk, maar het moge duidelijk zijn dat men niet voor zijn plezier in Hannah en Anna's situatie zit. Het enige dat op het eiland te vinden is, is een leeg en verlaten huis waar, wonderbaarlijk genoeg, alleen de elektriciteit het doet.
Ondanks de korte speelduur is Splendid Isolation geen eenvoudige film. Het is een ambitieus project voor een minimalistische benadering, waardoor de besproken onderwerpen niet altijd goed tot hun recht komen. Het is lastig om daar verder op in te gaan zonder de clou te verraden, maar laten we het erop houden dat de diepere thema's die op papier best interessant zijn pas laat in de film voorkomen.
De bedoeling van de eerste helft is om de relatie tussen Hannah en Anna uit te diepen; iets wat door het gebrek aan chemie tussen de actrices en hun buitengewoon matige acteerwerk faliekant mislukt. Er is alleen een sterke band tussen de twee omdat de film erop stáát dat die er is. De consequentie is dat een flink deel van de film nergens naartoe lijkt te gaan. Door de late introductie van het uiteindelijke conflict voelt de eerste helft van de film dan ook ellenlang aan.
Door een minimale hoeveelheid informatie aan het publiek te geven biedt Splendid Isolation veel ruimte voor interpretatie. Verschillende karaktereigenschappen van zowel Hannah als Anna, zoals Anna's obsessie met zeeleven en Hannahs voortdurende zucht om alles in de gaten te houden, dagen uit om actief over de film na te denken. Voor de kijkers een pre, mits het past bij het verhaal. En dat is nou precies het lastige bij Splendid Isolation: het is moeilijk in te schatten wat de film probeert te zeggen, omdat er simpelweg te weinig in gebeurt. Uiteraard kan dat dienen als een statement op zichzelf, maar het is in dit geval ook pretentieus.
