Muziek heeft de kracht om de ziel te transporteren naar het verleden. Het horen van een bepaald nummer kan iemand helemaal terug naar een bepaald moment brengen. De makers van Press Play hebben dit concept vrij letterlijk opgevat. Een cassettebandje is het medium waarmee Laura kan tijdreizen naar korte momenten uit het verleden met haar overleden vriendje. Het centrale thema verschuift al snel van rouw naar alle moeilijkheden en contradicties van tijdreizen. Dat komt de film niet ten goede.
De kunstzinnige Laura valt als een blok voor Harrison, die surft en bij de plaatselijke platenzaak werkt. Al snel vliegen de vonken over, maar het noodlot slaat ongenadig toe als Harrison wordt doodgereden. Drie jaar later leeft Laura nog steeds met het trauma van de plotselinge dood van haar grote liefde. Als ze een cassettebandje krijgt dat Harrison voor haar opnam, wordt ze opeens terug getransporteerd naar hun eerste date. Aan het einde van het nummer komt ze weer in het heden terecht.
Omdat Laura Harrison niet opnieuw wil verliezen probeert ze hem te redden. Alleen verandert het heden daardoor ook. Dit levert steeds complexere situaties op. Een simpel drama over verlies wordt zo nodeloos ingewikkeld met flinke gaten in de logica. Het risico van tijdreizen is dat er veel uitleg voor nodig is en dat er contradicties ontstaan. De film trapt herhaaldelijk in deze valkuil.
Terwijl Laura alles op alles zet om haar geliefde te redden in het verleden biedt niemand minder dan Danny Glover in de rol van Cooper wijs advies: probeer te genieten van de momenten die je nog met hem hebt, want de meeste mensen krijgen geen tweede kans. Luisteren doet Laura niet en ze blijft alles aan het verleden maar op een negatieve wijze beïnvloeden, waardoor het heden ook steeds duisterder lijkt te worden.
Press Play is het interessantst voor de introductie van het tijdreizen. De chemie tussen de hoofdrolspelers is goed. Muziek als transportmiddel naar het verleden is een interessant en leuk bedacht concept, maar de uitwerking is uiterst kinderachtig. Toch bevat de film nog genoeg charmante elementen om niet volledig af te stoten. De film is goed gemaakt en bereikt ongetwijfeld zijn doel als tranentrekker voor jongvolwassenen.
