Hulde aan de Nederlandse filmmaker die het aandurft om een genrefilm en dan vooral een horrorfilm op te tuigen. Het genre mag er bij het bioscooppubliek dan wel ingaan als een stevig bord erwtensoep en inhoudelijk, thematisch en stilistisch nog steeds nieuwe en interessante invalshoeken opleveren, de vaderlandse filmindustrie wil zich er nog steeds maar mondjesmaat aan wagen. De voor Nederlandse begrippen beperkte budgetten kunnen leiden tot creatieve invalshoeken. Alleen al daarom is het toe te juichen dat regisseur David-Jan Bronsgeest en scenarist annex producent Tim Koomen zich met hun speelfilmdebuut niet van de wijs lieten brengen door een afwijzing uit Hollywood.
Het was namelijk de bedoeling dat hun bewerking van de gelijknamige korte film Meet Jimmy in de States geschoten zou worden, maar dat feest ging om onduidelijke redenen niet door. Bronsgeest en Koomen wisten onder meer Amazon Prime te porren voor de financiering en stampten in korte tijd een heuse Nederlandse horrorfilm uit de grond. Hun moed en doorzettingsvermogen verdienen zeker bewondering. Maar aan het confuse eindresultaat zie je ook wel een beetje af dat het een haastklus was, waarbij de korrelige, uit hoge contrasten opgetrokken camerafilters overuren draaiden.
Dat Koomen en Van Bronsgeest hun publiek uiterst serieus nemen blijkt wel uit het gegeven dat ze met hun bovennatuurlijke slasherhorror niet van plan zijn alles voor te kauwen of in hapklare brokken op te dienen. Alles draait om een groot geheim tussen een groep vriendinnen, dat zich jaren geleden afspeelde en dat iets te maken heeft met een veroordeelde tbs'er die luistert naar de naam Jimmy. Het ontrafelen van dit geheim vormt een belangrijke motor om het mysterie en de vaart erin te houden. Net zoals bij elk geheim refereren de vriendinnen er volop naar zonder het gelijk te verklappen.
Het publiek moet er uiteindelijk ook in meegaan dus verschijnt de zus van een van de meiden ten tonele die qua kennisniveau gelijk opgaat met de kijker. Een bekend plotdevies dat niet alleen opzichtig is maar al vrij vlot gaat vervelen omdat de dames maar in raadselen blijven spreken. Uiteindelijk heeft Van Bronsgeest toch een uitleggerige, door een van de meiden gefilmde flashback nodig om het grote geheim uit de doeken te doen. Ondertussen heeft de geest van Jimmy - de mentaal uitgedaagde man heeft in de kliniek reeds zijn polsen doorgesneden - al zijn eerste slachtoffer gemaakt. Ene Jennifer krijgt in de late uurtjes in een buitenlandse wasserette de wastrommel van heel dichtbij te zien.
De dames uit de vriendinnengroep hebben weinig onderscheidende eigenschappen en zelfs hun namen tot je nemen vergt enige inspanning. Een van hen heeft ook nog een vriendje dat als mogelijk (lok)aas kan dienen voor de wraakzuchtige, zwijgende titelfiguur. En dan is er nog iets met een podcast over de Jimmy-zaak - niet geheel toevallig is podcastboer Podimo ook een van de geldschieters - die gevaarlijke taferelen voor de luisteraars oplevert en uiteindelijk ook Jennifer nekt. Het gegeven wordt gebrekkig uitgewerkt, wellicht omdat verbindende scènes op de montagetafel zijn gesneuveld.
De onduidelijkheid rondom de podcast en het belang van het indoen van oortjes om deze af te luisteren is symptomatisch voor Jimmy als geheel. We worden geconfronteerd met allerlei feitjes rondom Jimmy zonder enige context. Laat staan dat de dames een degelijke introductie krijgen. Het hoe en wat wordt gaandeweg wel duidelijk, maar de lastig verstaanbare dialogen zijn niet bevorderlijk voor snelle consumptie. Dat de makers ook de nodige humor wilden inbouwen valt ze te prijzen. De middelen waren beperkt, maar als een slachtpartij nou eens niet buiten beeld maar vol op camera gebeurt dan is het ook wel meteen smullen.
Het is bovendien een fijne bijkomstigheid dat Rick Paul Mulligen nu eens niet de excuusnicht speelt maar een daadwerkelijke engerd neerzet zonder ook maar een lettergreep aan tekst. Dat zijn schrikfactor vooral komt door enkel en alleen aanwezig zijn of opduiken is wel wat gemakzuchtig. Ook Isa Hoes mag worden geprezen om haar bijrol die lekker over de top is en garant staat voor een slotoffensief dat sterk doet denken aan The Texas Chainsaw Massacre.
Er zijn wel meer horrorklassiekers waar Jimmy opzichtig van jat. Een variant op de nachtkijker wint nou ook niet de originaliteitsprijs. De makers zijn overduidelijk liefhebbers van het horrorgenre, maar gaan een aantal keren flink de mist in met hun veronderstelling dat de kijker wel chocola kan maken van de flarden aan info tussen de afrekeningen van Jimmy door. Aan de vraag of in dit alles nog een diepere boodschap of moraal schuilt komen de makers niet meer toe. Hoogstaand en samenhangend is het dus niet, maar wat fijn dat deze filmmakers het aangedurfd hebben!
